OO6

Nog steeds was geen greintje spanning te zien op Liam’s egale gezicht. Hij wist het al. Hij kon niets meer doen dan het allemaal aanschouwen.
Onverwachts sprong Kayleigh recht van haar stoel, ze kon de druk duidelijk niet langer meester. Haar lichaam had beweging nodig en zo begon ze te ijsberen door de woonkamer. Het duurde slechts enkele seconden voordat ze de moed bij elkaar geraapt had, maar voor haar ouders was het een kleine marteling. “Ik verhuis met Jason naar Frankrijk.” Allen wisten ze dat Jason er luidop van droomde om zijn oorsprong te verkennen. Het was een vaststaand feit dat hij het land op een dag zou verlaten. De verrassing was echter dat Kayleigh haar opgebouwde en zorgeloze leven hier wou achterlaten om haar liefde te volgen. “Als dat maar niet je ongeluk wordt”, fluisterde haar moeder bijna geluidloos. Haar ogen spraken boekdelen. Ze had haar zoon al genoeg leed zien incasseren, dat ze het niet nogmaals zou aankunnen. Voor het eerst in jaren was Liam niet de enige die gekweld werd door tegenstrijdige gevoelens deze avond.

Januari ging traag aan hem voorbij en ook de sneeuw werd ingeruild voor hevige regen- en hagelbuien. In zijn appartement op de derde verdieping dronk Liam een kopje koffie terwijl hij het zich gemakkelijk maakte in de lederen sofa met een notitieboekje en een balpen bij zich. Het was al de derde week van februari en hij besefte dat het misschien geen kwaad kon om na te denken over een volgende roman. Het was half acht ’s avonds en het was buiten al helemaal donker. Verveeld bekeek hij zijn weerspiegeling in het grote raam aan de linkerkant van hem. Een boek schrijven gebeurde niet zomaar en het was iets wat hij niet vanzelfsprekend mocht nemen. Altijd ging het gepaard met vloeken, scheuren van papier, slapeloze nachten en eindeloze twijfels omtrent het plot. De uiteindelijke wendingen en het resultaat lagen in zijn handen en dat bracht soms een last met zich mee. Het ging hem om het feit dat het ook anders kon, dat er zoveel keuzes waren die gemaakt moesten worden. Na amper een kwartier gaf Liam het op. Hij wist dat hij eerst iets nodig had, een vertrekpunt van waaruit alles zou kunnen voortkomen. Inspiratie, al was het maar een flard van een tafereel dat hem voor de ogen schoot, zoiets kon voldoende zijn om alvast een situatie te creëren.