57. || Rainbows ||

Ik sloopte de klokkentoren en legde mijn handen in zijn nek. Dit was, overduidelijk beter dan als hij buiten bewustzijn was. Waarom? Omdat hij het nu niet zal vergeten. Ik opende mijn mond een klein stukje en liet zijn tong, die tegen mijn lip getikt had, binnen. Wist je dat als je over dingen na gaat denken, het meestal niet meer goed gaat? Ga maar eens lopen en nadenken met welke voet je moet beginnen. Dat werkt niet. Daarom had mijn moeder me een handige functie meegegeven toen ik werd geboren. Op sommige momenten kon ik mijn hersenen uitzetten. Heel handig. Ook op dit soort momenten. Ik zette de schakelaar in mijn hoofd om en alle info die ik binnen kreeg, werd stopgezet. Het was nog enkel, Justin, en ik.
De smaak van Justin's lippen was onbeschrijflijk, de passie, duidelijk te voelen. Justin legde zijn handen op mijn heupen, trok me dichter. Omdat ik niet nadacht, kon ik ook niet bang zijn voor wat er zou komen. Daar was ik op zich wel blij mee. Anders zou het zweet me nu op het voorhoofd staan van spanning. Ik voelde Justin zachtjes uitademen door zijn neus. Onze lippen bewogen tegelijk, alsof ze gemaakt waren voor elkaar. En dat waren ze ook. Wist ik.
Ik verstrengelde mijn handen in zijn haar en woelde erin tot ik zeker wist dat het vreselijk zat. Hij grinnikte tegen mijn lippen aan en beet daardoor per ongeluk zachtjes op mijn onderlip. Hij liet mijn lippen los en steunde met zijn voorhoofd tegen de mijne. Ik opende langzaam mijn ogen. De lichtbruine Oreo's twinkelden van opwinding. "Beter dan als ik slaap?" fluisterde hij. "Veel beter." grijnsde ik.