Hoofdstuk 20

Na ongeveer een half uur met Max naast me en idioten van ouders tegenover me, besluiten mijn ouders maar naar huis te gaan. ‘Maar we komen je morgen halen Maura! En niemand die daar wat aan kan doen.’ Zegt mijn vader nog. Ik moet even slikken als ik de boze toon in zijn stem hoor. Als ze weg zijn belt Max Hanna of ze hem wil komen ophalen. Als Hanna vijf minuten later binnen komt stappen, heeft ze een grote grijns op haar gezicht. ‘Ik heb geweldig nieuws!’ zegt ze. ‘Zeg het eens.’ Bromt Max. ‘Ik heb bij de gemeente geregeld, dat Ben en ik jullie voogden zijn. Dat betekent dat jullie ouders jullie niks kunnen maken!’ roept ze. ‘Wow, hoe krijg je dat voor elkaar?’ vraag ik verwonderd. 'Ik ken daar iemand en ik heb gezegd dat jullie dat zelf ook wilden. Eerst kon ik voor Maura niks regelen, maar omdat Max wel achttien is, is het me toch gelukt.’ Verteld ze blij. Ongeloofelijk, wauw. Ik hoef niet terug naar mijn ouders. ‘Maar ze komen me morgenochtend halen.’ Bedenk ik me dan verschrikt. ‘Ik ga het meteen regelen beneden.’ Zegt Hanna terwijl ze al wegloopt.
Als ze even later terugkomt, heeft ze een dokter bij zich. ‘We plaatsen je over naar een andere kamer en als je ouders dan vragen in welke kamer je ligt mogen ze dat niet vertellen. Ik heb ze de hele situatie uitgelegd dus ze vertellen je ouders niks.’ Deelt Hanna mee. Als ik vijf minuten later op een andere kamer lig en Max en Hanna terug naar huis zijn, kan ik eindelijk rustig slapen.