The beginning

Desiree p.o.v

Nadat mijn ouders waren overleden 3 jaar terug, ben ik bij mijn beste vriendin ingetrokken.
Ze zijn omgekomen bij een auto ongeluk. Ze kwamen laat thuis van een bedrijf uitje, en een of andere dronken malloot is tegen ze aan geknald met zijn auto. Mijn ouders zijn allebei overleden aan hun verwondingen. Ik wist niet waar ik heen moest, maar gelukkig kon ik terecht bij Linnie en haar moeder, die me meteen opnamen in het gezin.
Nu zijn we allebei 17, en Linda wilde heel graag bij haar vader gaan wonen in Amerika. Ik kon haar natuurlijk niet alleen laten gaan en had besloten mee te gaan. Dus ik zat een beetje duf uit het autoraampje te kijken terwijl we op weg waren naar het vliegveld. Haar vader woont in het kleinste dorpje ooit, genaamd Forks. Hij is daar automonteur en werkt vaak lange dagen. Het afscheid viel ons allebei zwaar, maar we waren ook allebei toe aan een nieuwe start. Op het vliegveld gaf Linnie's moeder ons allebei een knuffel en zei tegen Lin dat ze wel vaak moest bellen en mailen. Ze liet ons alleen achter, omdat ze zelf weer snel weg moest om niet te laat te komen op haar werk. 'Zullen we eerst nog even iets gaan eten voordat we het vliegtuig instappen?' vroeg Lin. Dat leek me een heel goed idee en dus gingen we ergens zitten waar ze broodjes en koffie verkochten. 'DEES! LIN! WAAR ZIJN JULLIE!?' Ik keek Lin verbaast aan. 'Is dat niet...' 'Volgens mij ook ja...' En ja hoor, daar zagen we het vertrouwde hoofd van een van onze beste vrienden boven de mensen uitsteken, zoekend naar ons. Linnie stond op. 'DJIM! WE ZIJN HIER!' riep ze, terwijl ze wild met haar handen begon te zwaaien. Hij draaide z'n hoofd naar ons om en kwam naar ons toe. Hij boog zich even voorover om met zijn handen op zijn benen uit te hijgen. 'Wa... waar gaan jullie naartoe? En waarom weet ik het nu pas? Weet je hoe moeilijk het was om jullie te vinden?' Lin en ik keken elkaar aan en wisten precies wat we dachten: omdat het afscheid te pijnlijk zou zijn.
Hij kwam bij ons zitten en bestelde een cola. Hij keek ons aan met lege ogen. 'Ik wil jullie iets geven... Zodat wat er ook gebeurt, jullie me niet zullen vergeten.' Hij legde z'n tas op z'n schoot en begon erin te rommelen. Hij haalde er twee ingepakte rechthoekige dingen uit met onze naam erop en gaf ze aan ons. We maakten ze open en in allebei de verpakkingen zat een fotolijst. Zwart met paarse steentjes erin en aan de rechterkant een draak. In de mijne zaten allerlei kleine foto's van Djim en mij samen. Bij de Eiffeltoren, in Disneyland, gewoon in de stad... En in het midden een iets grotere foto waarop Djim me een kus op de wang geeft. Ik kreeg tranen in m'n ogen en keek naar Lin, die ook tranen in d'r ogen had. We wisselden de fotolijstjes met elkaar. In de hare zaten ook foto's van haar en Djim samen. Bij de Big Ben, in Fantasialand, gewoon in de stad. En in het midden een foto waar hij haar een kus op de wang geeft. Ik legde de fotolijst neer en keek Djim aan. Hij toverde een waterig glimlachje op z'n gezicht en toen hij sprak, trilde zijn stem. 'Voor hoe lang gaan jullie weg? En waarom weet ik van niks?' Ik probeerde niet te gaan huilen. 'We weten niet hoe lang we weg zullen blijven, we willen een nieuw leven opbouwen zonder alle shit. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik weet dat je het wel zal begrijpen...' Ik beet op m'n lip en kon niet meer verder praten. Djim keek zo verdrietig uit zijn ogen. Linda nam het van me over. 'Djim... Begrijp ons niet verkeerd, we wilden het wel vertellen! Maar... Het is gewoon zo moeilijk om afscheid te nemen van je beste vriend. We wilden je geen pijn doen. En ik beloof dat we je zo vaak mogelijk komen opzoeken.' Ondertussen sprak een stem over de intercom: 'Laatste oproep passagiers vlucht 323 naar Forks, het vliegtuig vertrekt over enkele minuten.' We stonden op en liepen naar onze gate. 'Nou... Dit is dan dus... afscheid.'
Djim's stem brak bij het laatste woord en ik barste in tranen uit. 'Djim het spijt me zo... ik... ik ga je zo erg missen! Kon je maar met ons mee! Ik wil je niet verlaten!' Ik was hevig aan het snikken en de tranen bleven maar komen. Hij pakte me vast en sloeg zijn armen strak om me heen. 'We zullen contact houden toch? Beloof me dat?' Na een tijde liet hij me los en knikte ik. Toen ik opkeek naar zijn gezicht, zag ik dat dit nat was van de tranen. Daarna pakte hij Linnie vast en knuffelde haar zo lang maar kon. Ze begon te schokken van het huilen, maar maakte geen geluid. Toen ze elkaar loslieten droogden we onze tranen en deden een stap naar achter. Hij boog zich naar ons toe en gaf ons een kus. 'Ik hou van jullie.'
Ik begon weer stilletjes te huilen. 'Wij ook van jou.' zei Lin. De vrouw aan de balie begon aan te dringen dat we nu toch echt wel moesten gaan en we liepen hand in hand het vliegtuig in.
Nederland lieten we achter ons. Alle problemen zouden nu niks meer uitmaken, en Djim... die zouden we nooit vergeten.


Verder gaan?