Heavenletters.

Zachtjes liep ik naar de oude man toe, hij was gekleed in een blauwe overhemd, iets wat zijn hederblauwe ogen accentueerde. De oude man voor me was een oude bekende, iemand waar ik veel om gaf. Ondanks zijn ouderdom zag je nog donkere plukken tussen zijn witte haar en zijn rimpels waren nog telbaar. Iedere dag kwam ik hem weer netjes geschoren tegen waardoor zijn iets wat volleren lippen duidelijk zichtbaar waren. Ondanks zijn ouderdom was het nog een knappe man om te zien.
Langzaam hurkte ik bij hem neer en legde mijn hand op zijn schouder. De oude man keek me met een wazige blik aan voor de harde woorden als een dolk in mijn hart boorden.
"Wie ben je?" Zijn woorden raakte mijn ziel. Het waren woorden die ik al zoveel vaker had gehoord maar die me toch altijd weer pijn deden.
"Ik ben het, Joyce." zei ik en nam zijn lichtjes trillende hand vast.
Mijn goede oude vriend was een wijze man, hij kon duizend en één verhalen vertellen, hij kon je dingen leren die je zelfs niet op de universiteit leerde, maar een gezicht, een persoon onthouden kon hij niet meer.
"Ik ken je ergens van." zei hij en legde zijn vrije hand op zijn hart "Ik voel het hier."
Ik glimlachten vertederd door zijn woorden. Al zo vaak had ik geantwoord dat ik de gene was die al jaren voor hem zorgde, dat ik als een dochter voor hem was en hij een vader voor mij. Altijd wist hij me dan te zeggen dat het dat niet was, dat er meer was tussen ons dan dat. Het was iets wat we beiden niet konden verklaren, iets wat alleen te verwoorden was door een hand op het hart te leggen.
"Ik voel het ook." zei ik en legde mijn hand op mijn hart.
De oude man glimlachten tevreden dat ik hem zo goed begreep en zakte ietsjes achteruit in de bank.
"Lieve Joyce, wil je iets voor me doen?" vroeg hij na een tijdje. Ik merkte aan zijn ogen, woorden en houding dat hij me weer helemaal herkende. Hij was zichzelf weer.
Ik draaide me naar hem om en glimlachten zoals ik dat alleen naar hem kon "Wat wil je dat ik doe?"
"Schilder." zei hij "Schilder voor me, alsjeblieft."
Ik opende mijn mond om te antwoorden, ik had al lang geen penseel meer in mijn hand gehad. Te lang niet meer, toch kon ik hem dat niet zeggen. Jaren geleden had ik hem beloofd te schilderen en nooit meer te stoppen. Ik had het beloofd en nooit mocht hij er achter komen dat ik me niet aan mijn woord had gehouden. Hij mocht nooit weten dat ik al mijn vrije tijd aan hem besteden in plaats van aan mijn hobby's.
"Oke, dit schilderij is speciaal voor jou." zei ik en hielp hem opstaan zodat ik hem aan de tafel kon zetten waar ik zou schilderen.
Ik legde kranten klaar, zetten het verf op tafel en legde verschillende pencelen naast de kleine tableau.
De tijd verstreek, de oude man tegenover me leek gelukkiger als ooit. Hij genoot er van hoe ik met de penseel om ging, hij hield van de kleuren die ik gebruikte en de fantasieen die ik bijna tot werkelijkheid maakte op het doek.
"Je bent een bijzonder meisje Joyce. Je schilderijen zeggen meer dan duizend woorden." zei hij met een tevreden glimlach "Zie je die kleuren? Dat blauw? Ze vertellen een verhaal. Het is als een boek of een brief. Een brief geschreven aan de hemel."
Ik glimlachten om zijn woorden.. Nooit zou hij weten hoeveel deze woorden voor me betekende.
"Deze brief is niet geschreven aan de hemel, het is voor jou. A Heavenletter just for you.."