#130.

Er hing een heerlijke geur in de keuken toen we terugkwamen. Ik had Tom er toch nog van kunnen overtuigen om snel nog even een winkeltje binnen te stappen. Ik had iets kleins gekocht waarvan ik niet zeker wist of Bill het nut ervan zou inzien en het wel zou gebruiken, maar ik had niks beter gevonden. Ik liep de trap op naar boven en plaatste het tasje onderaan de kleerkast waar mijn schoenen stonden. Voor zover ik wist keek Bill nooit in dat gedeelte. Dat hoopte ik toch. Vermoeid schopte ik mijn schoenen uit, stopte ik mijn handtas weg en liep ik terug naar beneden. Ik hing mijn jas aan de kapstok in de gang en vervolgde mijn weg naar de keuken, waar de geur alleen maar sterker leek te worden. Bill was druk bezig met een uitgebreid avondmaal voor ons klaar te maken. “Het ruikt heerlijk” zei ik. Ik liep naar hem toe en plaatste mijn handen op zijn lichaam. Doordat ik geen schoenen aanhad, kwam ik nog lager dan normaal. Ondanks het feit dat hij vandaag amper buiten geweest was, had hij weer maar eens hoge schoenen aan en was zijn gezicht tot in de puntjes opgemaakt. Soms haatte ik het dat hij er bijna elke dag beter uitzag dan mij. Zijn perfectie en oog voor detail was niet alleen moordend, maar ook confronterend. Vaak gebruikte ik make-up om te verbergen dat ik gehuild had of om de vermoeidheid en uitputting die zich in me genesteld had te bestrijden. Hij daarentegen zou er even fris, energiek en jeugdig uitzien zonder enig van al die spullen op zijn gezicht.
Bill’s blik bleef geconcentreerd op het fornuis. Ik streelde zijn heup met mijn handen en gleed toen naar beneden, maar stopte net boven zijn achterwerk. Het leek alsof hij me met opzet negeerde. Tom merkte er niets van, hij was met zijn gedachten diep verzonken in een magazine dat op de keukentafel lag. Ten einde raad besloot ik dan maar op het enige vrije plaatsje te gaan zitten op het aanrecht en aangezien hij regelmatig iets nodig had dat daar rond mij lag, kon hij niet anders dan me zien of aanraken. Hij glimlachte dan ook toen hij het zelf doorhad.
“En, heb je gevonden wat je zocht?” vroeg hij onverschillig. Het duurde een seconde langer dan normaal voordat ik doorhad wat hij bedoelde. Op de een of andere manier was de sfeer zo huiselijk dat ik bijna vergat wat ik vandaag gedaan had. Even leek het alsof ik alles voor een vijftal minuten vergeten was. Ik knikte en probeerde geheimzinnig te glimlachen. Ik probeerde niet al te veel los te laten, want hij mocht in ieder geval op niet te veel gaan hopen. De teleurstelling zou sowieso al te groot zijn om te verdragen. Uiteindelijk drukte hij zijn lippen na lang wachten op die van mij. Langzaam opende ik mijn mond en voelde ik hoe zijn tong naar binnen gleed, aan het dansen ging met die van mij en mijn mondholte verkende alsof het de eerste keer was. Ik wist wat ik deed. Ik wilde niets liever en toch deed het mezelf pijn. Ik moest mijn emoties tegenover Bill uiten en ik hoorde hem ook niet klagen. Zijn handen wreven over mijn rug en zijn nagels haakten zich bijna doorheen mijn kleren in mijn vel. De haartjes op mijn rug gingen overeind staan. Het voelde heerlijk aan en het was onschuldig, maar ik wist dat het tegelijkertijd allemaal schijn was.