OO5

Kayleigh schraapte haar keel, net luid genoeg om de ogen op haar gericht te krijgen. “Mam, pap, ik moet jullie nog iets vertellen.” Onder tafel streelde Jason’s voet die van zijn geliefde als een aanmoediging. Zelfs hun ondertussen aftakelende grootmoeder scheen te merken dat er een belangrijke mededeling op het punt stond te gebeuren. “Jason heeft me de hand gevraagd.” Liam moest toegeven dat ze het mooi verbloemd had. Het was waar wat ze zei, het was alleen even nadenken om de consequenties ervan in te zien. Iedereen was zo bezig met het laten doordringen van de woorden dat niemand echt op Liam lette. Hij was de enige die niet verbaasd keek. Drie gezichten vertoonden elk op hun beurt andere expressies. Hun moeder glimlachte breed waardoor haar tanden zichtbaar werden. Haar lichtblauwe ogen werden vervolgens glazig. Noch Kayleigh, noch Liam wist of het muntstukje bij haar gevallen was.
“Dus het is serieuzer tussen jullie dan we dachten?” reageerde hun vader nors. Kayleigh’s ogen flitsen razendsnel naar die van Liam en toen naar die van Jason. Hij wist wat dit zou gaan betekenen en bovendien leek hij er niet zo tevreden mee te zijn. De enige die geen idee leek te hebben van de impact van een naderend huwelijk in de familie was hun grootmoeder, die haar kleinkind met een zekere trots aankeek en niet in staat was om iets te zeggen. Kayleigh knikte kort, weigerend om er nog meer woorden aan vuil te maken. “Ik zie uw dochter echt graag.” Jason’s stem was helder en vertoonde geen enkel spoor van aarzeling. “Ik weet wat u nu denkt, maar de beslissing ligt volledig in de handen van Kayleigh. Ik dwing haar tot niks, integendeel.” De woorden leken de paniek even te verzachten. Voorzichtig keken de ouders in de richting van hun dochter, wachtend op een definitieve geruststelling.