043

"Hermelien, weet jij waar Emma is?" roept de vrouw naar Hermelien in de kamer waar mijn toverstok ligt.
"Ze zei dat ze met Alexis ging praten." roept ze terug. "Misschien moet je eens gaan kijken waar ze blijft, want ze is al een tijdje weg." De vrouw krijgt een bange blik in mijn ogen.
"Wat als Alexis haar iets heeft aangedaan, je weet hoe gevaarlijk ze is." Hermelien schudt haar hoofd.
"Nee, dat kan niet. Haar toverstok ligt veilig hier." Toch zie ik een bange blik in haar ogen. Dat bevalt me wel. Mensen zijn bang van me en weten dat ze met mij niet kunnen sollen. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht maar die gaat al snel weg. Ik zie Hermelien lijkbleek worden. Eerst weet ik niet waarom, maar dan begrijp ik het. Ze ziet mij onder de tafel zitten. Ze pakt haar stok en ik ren zo snel ik kan naar mijn toverstok. Maar het is te laat. Ze heeft me al getroffen met een spreuk en ik val op de grond. Net als ik denk dat mijn ontsnappingsplan tevergeefs was, zie ik dooddoeners in de kamer verschijnen. Hoe wisten ze mij te vinden? Nu is alle aandacht naar de dooddoeners gericht. Ik sta stilletjes op en pak mijn stok van de kast. Plotseling komen de andere leden van de orde binnen.
"Wat is hier aan de hand?" roepen ze geschrokken. Ik wil net iets zeggen maar Bella spreekt.
"Jullie hebben iets wat wij willen." zegt ze schuw. Dan begint de strijd. Toverspreuken worden naar elkaar afgestuurd en ik weet niet meer waar ik ben. Dan zie ik dat Potter een toverspreuk naar mij stuurt. Maar ik ben hem voor. Mijn spreuk raakt hem en hij valt op de grond neer. Ik was net van plan om de volgende spreuk af te vuren tot de deur achter mij plotseling opengaat. Vliegensvlug draai ik mij om. Het is de vrouw en Emma die uit het kamertje komen waar ik eerst was opgesloten. Ze kijken een beetje geschrokken. Daarna kijkt de vrouw me boos aan en Emma kijkt me teleurgesteld aan. Zonder ik het merkte is iedereen stil geworden in de kamer. Ik draai me om en zie niemand minder dan Voldemort achter mij staan.
"Pap?" zeg ik verward. "Wat doe jij hier?"
"Dag lieverd" zegt hij glimlachend. Misschien is dit de enige keer dat ik hem oprecht zie glimlachen. Behalve als hij bij mam is, dan glimlacht hij ook altijd. "Ik kom je halen." Ik kijk even om me heen. Iedereen staart bang en verbaasd naar ons.
"Oké, ik kom met je mee. Maar eerst moet ik doen waarom ik hier was gekomen." Ik zet een stap in de richting van Emma. Blijkbaar denken de mensen dat ik haar iets ga aandoen, want ze trekken hun toverstok. Maar inplaats daarvan zeg ik: "Emma, wil je bij onze familie horen?"