Battle 3.10

Er zijn dagen voorbij en vanavond is de show alweer. Sinds die ene keer dat Harry ging zeuren over zijn tekst, ben ik hem gaan ontwijken en negeren. Maar omdat ik dat deed hebben we niet meer kunnen oefenen. Wat ik op zich wel jammer vindt, niet dat we het niet kunnen, maar omdat ik bang ben dat Harry alles alleen gaat zingen. 
Ik zucht en pak mijn spullen bij elkaar voor vanavond. Make-up, mijn colbertje, zwarte broek, zwarte killerheels en een hoedje. Oh en een wit hempje, voor onder mijn colbert. 
Als alles in mijn tas zit, open ikde deur en staar ik naar de nog heldere lucht. Ergens in de verte hangen alweer donkere wolken. Ik loop op een rustig drafje de school binnen en naar de aula, waar het podium nog altijd staat. Een paar mensen zijn het geluid en licht aan het testen. Ook zijn er voor het eerst danseressen op het podium. Ze katten elkaar wel af en doen me denken aan van die cheerleaders, aka vervelende bitches. 'Nee! Wat denk je wel niet! Je kan ook helemaal niets!' krijst een blondine tegen een andere. 'Alsof jij er wel wat van kan! Je bent de cheograaf niet!' 
En zo gaat het wel een tijdje door.
Dus ik loop heel rustig naar de kleedkamers en gooi mijn spullen oo de tafel. Nog vijf uurtjes, voor de show begint. Tijd zat. Misschien kan ik nig wel even langs George. Mijn trouwe fan van de starbucks. 
'DEMI!' roept iemand me. Of toch maar niet naar George. 
Ik steek mijn hoofd uit de kleedkamer en zoek naar een lichaam waar de stem vandaan kon komen. Niet dat er ook echt werkelijk veel te zien was, ik bedoel, op allemaal stressende mensen en een paar krijsende cheerleaders die geen cheerleaders zijn na. Achter een groepje lichtmensen zie ik een hoofd op en neer springen en later zie ik het bijpassende lichaam inclusief hoofd zich tussen het griepje wurmen. 'Hey, Louis, wassup?' vraag ik. Oh niks, behalve dat Harry me wil vermoorden. Dat is alles.' Lacht Louis zenuwachtig. 'Dus, wat dacht je ervan? Mag ik een bij jou in de kleedkamer verstoppen? Noway dat Harry daar komt zoeken. Sinds jullie toch niet meer praten. By the way, jullie kennen het lied toch wel he?'
Ik knik. 'Tenminste, als Harry niet mijn deel van de tekst ook leest. Hmpf, hij is echt een egoïstische zak poedelharen.' 
Louis gniffelt even om die opnerking en kijkt snel even achter zich. 'Dus wat dacht je ervan? Jij en ik, samen in die kamer?' 
'Oh, Louis!' roep ik uit alsof ik verliefd ben. 'Ik voel me vereerd! Maar het is zo plotseling!' Ik knipoop en dan lopen we naar binnen. Hij zakt opgelucht op een stoel en doorzoekt mijn tas die naast hem op de grond ligt. 'Geen kauwgum ofzo?' vraagt hij terwijl hij me bedelend aankijkt. 
'Nope, sorry. Maar ik ben geen hotelkamer.' 
'Weet ik toch.' lacht Louis. 'Dus, weet je al wat je gaat doen met het interview vanavond? Want ik heb gemerkt dat jullie sinds Harry begon te zeuren, niet meer hebben gepraat.'
'Ik heb eigenlijk geen idee. Ik was het interview eigenlijk vergeten.' ik laat mezelf op een stoel zakken. 'Bedankt.' zucht ik. 
'Aah, kom op. Hetis vast niet zo erg. Gewoon wat praten, en onzin vertellen. Doe wat je altijd doet!' probeert Louis.
'En dat is?' vraag ik.
'Gewoon, opmerkingen maken over Caroline, haar boos maken, iedereen laten lachen.' 
'Misschien heb je gelijk. Ik ga gewoon hetzelfde doen als altijd. Maar wat moet ik met Harry?' vraag ik toch bezorgd.
'Laat hem lekker zijn ding doen. Het komt wel goed. Ik beloof het!' 
En dus zit ik een paar uren later backstage, waar elk stel wacht tot het hun beurt is voor hun interview. 
Als eerste zijn Michael en Kiki. Ze lachen en praten vrolijk over hoe het ging. En als ik het zo zie, klikt het echt heel goed, in tegenstelling tot Harry en mij. En ik heb zo'n gevoel dat Michael helemaal over Charissa heen is. Ach, hij verdient ook wel stukken beter. 
Als tweede zijn Jess en Ben. Et klikt wel tussen hun, maar nog altijd hebben ze ergeringen. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Ze hebben iemand van een rockband bij iemand van een klassieke band gezet. Logisch dat dat fout kan gaan. 
Als derde zijn Sara en Jason. Zij kende elkaar al voordat ze uberhaupt naar school gingen, ik denk dat we nog best mogen oppassen voor ze. Als ik ze zo zie, dan kunnen ze echt heel goed samenwerken.
En als zij van het podium af zijn, hoor ik Matt ons roepen. Ik sta op en kijk naar Harry, die me geen blik waardig gunt. 'Hé!' roep ik. Hij kijkt me vragend aan. 'Wat?' vraagt hij. 'Laat maar. Het is niet van belang.' zeg ik snel. Ik kon me niet inhouden. Het flapte er gewoon uit. Dus we lopen zwaaiend het podium op alshet publiek gilt. Ik kijk naar het meubel waar we op moeten zitten. Net stond er nog een normale bank, maar nu...