Five

Het leek alsof we al uren door het bos aan het lopen waren. Wat waarschijnlijk ook waar was aangezien er al een paar zonnestralen net tussen de bomen door konden stralen en de maan allang geleden weer was verdwenen. Het andere meisje, waarvan ik haar naam eigenlijk niet eens wist, leek wel een zombie. De wallen onder haar ogen groeide met de stap, er zaten blaadjes en takjes in haar haar vast en ze maakte zoveel geluid dat zelfs iemand die bijna doof was ons op een kilometer afstand nog zou kunnen horen. Ikzelf ,in tegenstelling tot haar, was bijna niet te horen. Het zou ook kunnen dat ik niet boven haar olifanten gestamp uitkwam. Wat wel heel waarschijnlijk was. Mijn voeten waren bruin van de vochtige aarde waar we overheen moesten lopen en takjes prikten bij elke stap gemeen in mijn voeten. 'Ik geloof dat ik iets hoor.' Haar half dode gezicht die hiervoor de hele tijd naar de grond was gericht keek nu geconcentreerd in de verte. Zelf sloot ik mijn ogen en probeerde me te concentreren op de geluiden om me heen. Zoals ze al zei hoorde ik van ergens ver weg vaag tekens van leven. 'Kom op snel misschien kunnen we daar ergens iets eten en slapen.' Tot ze erover was begonnen had ik geprobeerd mijn maag in bedwang te houden maar nu lukte het echt niet meer. Hij begon hard te rommelen en naast me schoot het meisje in de lach. 'Ik denk dat je maag met mijn idee instemt.' Ze bleef nog even staan om te luisteren en liep daarna de richting van leven op.
Na zeker nog een half uur te hebben gelopen kwamen we bij de rand van een dorp aan. Het was... Vreemd. Er liepen enkel vrouwen buiten die onderweg leken te zijn naar een stomerij aangezien veel van hen enorme bergen met was bij zich hadden. Na lang zoeken had ik ook een paar mannen gevonden. Ze waren paarden aan het opzadelen, het leer van de zadels was versleten maar je zag duidelijk dat ze wel goed onderhouden waren. En toen kwamen er nog meer vreemde punten voor op mijn lijst, werkelijk alle vrouwen liepen in jurken, over de schouders van de meeste mannen zaten pijl en boog en wie dat niet had had een zwaard aan zij broekband hangen. De huizen om ons heen waren van bakstenen gemaakt maar hadden een dak van stro. Nergens was ook maar een weg lantaarnpaal of een prullenbak te vinden. En toch was alles netjes en leek het volkomen georganiseerd. 'Wat is dit? Zo leefden alleen mensen in de middeleeuwen zijn we in een of ander gekkenhuis terecht gekomen?' Ik haalde mijn schouders op. 'Misschien kunnen we maar beter gewoon erheen lopen, het is niet alsof ze die pijl en boog echt tegen ons zullen gebruiken wel?' Ze keek me geschrokken aan. Waarschijnlijk had ze de wapens nog niet gezien en was ik haar nu alleen maar bang aan het maken. 'Kom.' Zonder te wachten op een bevestiging van haar liep ik vanuit de bosrand naar het dorpje toe.
Het leek of niemand me op leek te merken maar zodra ik dichter bij de andere mensen kwam keken ze toch op. De meesten keken naar me alsof ik een gigantische lopende aardbei was en sommigen kregen en niet normaal grote glimlach op hun gezicht. 'Wacht even!' Het meisje kwam naast me lopen en nu verscheen er bij bijna iedereen een glimlach op hun gezicht.
'Waarom lachen ze zo?' Ze keek me vragend aan terwijl we verder liepen naar de dichtstbijzijnde mensen. 'Ik zou het niet weten, maar ze doen me een beetje denken aan de Joker.' We lachten even zenuwachtig tot we bij de vrouw aankwamen waar ik mijn vragen aan wou stellen.
'Hallo, weet u misschien waar we zijn?' Ze hapte naar adem en leek daarna flauw te vallen maar gaf ons toch antwoord. 'Beomar.' Ze keek ons nog even aan en begon daarna te gillen en rende weg. 'Dat was...' 'Vreemd.' Maakte ik haar zin af.
Nadat de vrouw gillend was weggerend kwam de rest zo'n beetje op ons afstormen. 'Denk je dat we moeten rennen?' Ik knikte en draaide me langzaam om, bijna stootte ik op een oud grijs vrouwtje die achter ons stond. 'Wacht even kinderen, willen jullie misschien iets eten?' Ze stak haar hand omhoog waar een groot stuk brood in zat. Gelijk veranderde alles, ze boden ons eten aan dus het zal wel goed zijn. 'Hmm ja lekker.' Ik stak mijn arm al uit om het brood aan te pakken maar het andere meisje trok hem weer terug.
'Ben je gek? Hebben je ouders je nooit verteld om geen voedsel van vreemden aan te nemen?' Ze bedoelde het misschien wel aardig maar het kwam nogal vreemd over. 'En ben jij toevallig ook geen vreemde voor mij? ' Ik trok mijn arm uit haar handen en nam een stuk van het brood van de vrouw over. 'Dankjewel.' Het was heerlijk brood met nootjes erin. 'Je zou het echt moeten proeven, het is geweldig.' Ze stak aarzelend haar hand uit en de vrouw gaf ook haar een stuk brood. Zodra we het beide ophadden kwam er een andere vrouw naar ons toe. 'Jullie zullen wel uitgeput zijn, kom maar met me mee.' We liepen samen achter de vrouw aan . 'Als we toch niet weten waar we zijn kunnen we er net zo goed gewoon gebruik van maken niet?' Het had wel wat, al die huisjes die dicht op elkaar stonden, dieren die doelloos over de paden ertussen rondliepen en de mensen die allemaal in oude kleding liepen.
'Dit is mijn huis, we hebben maar een bed dus ik ben bang dat jullie samen zouden moeten slapen maar daar hebben jullie toch geen problemen mee.' Ze had ons al op het bed geduwd als teken dat we moesten gaan liggen en slapen. 'Ik kijk wel uit dat er niemand binnen komt, ga nou maar gewoon slapen jullie hebben het nodig. Als jullie wakker worden leggen we alles uit.' Halverwege de toespraak was het andere meisje al in slaap gevallen en zodra mijn hoofd ook op het bed lag was ik ook meteen verdwenen.