Dertien

      Daar sta je dan. dat heb je lekker voor elkaar, hè? Wanneer ga je zeggen dat je er geen snars van kunt?
      Met enige tegenzin begon ik het podium op te lopen. Mijn geweten, die vreselijke stem in mijn hoofd, bleef me maar toe schreeuwen dat ik verkeerd, helemaal verkeerd bezig was. De lampen brandden in mijn gezicht en verblindden me zo dat ik het publiek niet kon zien. Dat was misschien maar goed ook, want ik stond al stijf van de zenuwen sinds ik vanochtend was opgestaan.
      Ik hoorde geklap en het geluid van de muziek die werd ingezet om mijn "act" er spectaculairder uit te laten zien. Ik hoorde mijn geweten afkeurend snuiven terwijl ik de lepel oppakte die op een fluwelen kussentje voor me lag.
      Zuchtend kneep ik mijn vuist rond de lepel en staarde naar de bolling, in de hoop dat het me nog één keer zou lukken om mijn trucje uit te halen en de lepel te bewegen.
      Je bent gek dat je het nu op eigen kracht probeert. Je had het gewoon bij ons oude plan moeten houden en de spiegels moeten gebruiken.
      Ik schudde mijn hoofd. Nee, ik wilde het eerlijk doen en daarom concentreerde ik me uit alle macht op de lepel. Toe nou, dacht ik. Voor één keertje kan het toch wel?
      Maar er gebeurde niets. Inderdaad. Je had ook niet anders hoeven verwachten. Er gebeurde dus niets! En ik stond daar, tenmidde van honderden mensen, die mij de meest vreemde dingen hadden moeten zien buigen zonder daar ook maar moeite voor te doen. Maar het lukte me niet eens met een simpele lepel. Die niet voor me wilde bewegen.
      Echt een grote ramp was het niet, maar ik had toch graag die duizend euro gewonnen. Mijn geweten fluisterde - of eigenlijk schreeuwde - mij in dat ik mijn brood maar op een eerlijke manier op de plank zou moeten krijgen. Maar zoals gewoonlijk luisterde ik daar niet naar.