OO4

Terwijl zijn zus en haar vriend, zijn vader en grootmoeder plaatsnamen aan tafel zetten Liam en zijn moeder de tafel vol met hapjes en goten ze de glazen vol met een scheutje schuimwijn. Op de achtergrond speelden kerstmelodietjes, een vaste traditie die iedereen zonder morren in stand hield. Liam nam plaats tegenover zijn grootmoeder, die voor deze speciale gelegenheid het bejaardentehuis even verlaten had om bij haar dierbaren te zijn. Er waren jaren geweest dat Jayda tegenover hem had gezeten en dat zijn grootmoeder aan de kop van de tafel zat. Toch leek de huidige situatie zo normaal en vanzelfsprekend, dat het verleden bijna onbestaand leek. Hij was een volwassen man van zesendertig jaar, het enige wat hij moest doen was op zijn tanden bijten. Voor hij het wist zou dit melancholische gevoel weer weg zijn. Toch voor even, want ervaring had hem ondertussen geleerd dat de mentale ballast periodiek op hem neerviel als een baksteen.
Pas toen het tijd was om de cadeautjes te openen veranderde de sfeer onbewust. Kayleigh en haar vriend Jason werden nerveus, Liam zag het aan de blikken die ze met elkaar uitwisselden. Het viel zijn ouders niet op, want zij waren te druk in de weer met hun pakje. Onbewust dacht Liam aan zijn eigen boek dat vast op vele plaatsen ook onder de kerstboom lag, wachtend om uitgepakt te worden door vrouwen die het boek op een enkele avond zouden verslinden. Eigenlijk had hij het op een perfect moment uitgegeven. Dit soort periodes zouden de verkoop alleen maar stimuleren.
“Uitstekende keuze”, zei zijn vader bij het zien van de inhoud van de doos. Zijn moeder daarentegen keek wat moeilijker. “Dat had je echt niet hoeven te doen. Zo’n dingen kosten stukken van mensen.” “Je weet dat zoiets maar een kleinigheid is. Ik weet hoe jullie van wijn houden”, antwoordde Jason. “Bedank je familie maar.” Jason’s familie had wijngaarden in het zuiden van Frankrijk en stuurde regelmatig een paar flessen op naar Jason’s ouders in Engeland, flessen waar wijnkenners grof geld voor zouden neerleggen. Liam observeerde het tafereel aandachtig terwijl hij nog een stuk dessert naar zijn mond bracht. Nog enkele seconden en dan was het zover.