Living forever 17.3

Siva
De pijn in mijn borst was niet uit te houden. Ik kreeg de neiging om mijn hart uit mijn lichaam te rukken in de hoop dat ik de pijn niet meer zou voelen, maar uit ervaring wist ik dat ik alles wat met mijn hart gebeurde nog altijd voelde.
‘Laat het alsjeblieft in je lichaam zitten.’ Ik keek verbaasd op en zag Tom in de deur opening staan. ‘Ik ben de enige die het er uit mag trekken.’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Nu niet Tom,’ mompelde ik zachtjes.
‘Ik weet het,’ zuchtte Tom. ‘Max gaat het Nathan vertellen.’ Ik keek hem verbaasd aan. ‘Dat van dat alle elfen…’ Ik knikte.
‘Arme Nathan,’ zei ik zachtjes. Tom knikte. We zaten zwijgend naast elkaar.
‘Heb je al enig idee wat jij bent?’ vroeg Tom om op een ander onderwerp over te gaan.
‘Wat zou ik kunnen zijn?’ vroeg ik. ‘Ik ben geen elf, geen heks, geen normaal mens.’
‘Als je al een mens bent,’ zei Tom. ‘Of ooit geweest.’
‘Wat zou ik dan kunnen zijn?’ vroeg ik. ‘Een bosnimf?’ Tom schoot in de lach.
‘Bosnimfen zijn te doden,’ zei Tom. ‘Je kan niet hun hart uit hun lichaam trekken.’
‘Tja wat blijft er over?’ vroeg ik.
‘Zeemeermi…man,’ zei Tom. Ik schudde lachend mijn hoofd. ‘Weer het hart probleem.’ We waren even stil en ik ging op mijn rug op het bed liggen. ‘Ben je ooit iemand van je eigen soort tegen gekomen?’ Vroeg Tom. Ik schudde mijn hoofd. ‘Hoe weet je dan dat je een onsterfelijk mens bent?’
‘Wel ik ging niet dood en ik hoefde niets in te leveren,’ zei ik schouder ophalend. ‘Daaruit concludeerde ik dat ik een onsterfelijk mens was.’ In het hele huis was het doodstil, iets was opmerkelijk is in een huis vol bovennatuurlijke wezens.
‘Jay slaapt,’ zei Tom zachtjes. ‘Max…’
‘is Nathan aan het vertellen dat…’ ik liet mijn zin afsterven en rende naar beneden. De woonkamer was leeg en toen ik naar buiten keek zag ik Nathan en Max bij het meer staan. Max zei iets en Nathan verstijfde.
‘Arme Nathan,’ mompelde Tom naast me.