--O1--

Mike is altijd vrolijk en enthousiast. Vandaar dat ik zijn stem meteen herkende toen hij belde, tijdens het ontbijt. Gelukkig was het niet die vervelende vriendin van m’n moeder. Ik sprong overeind –waarbij ik mijn glas melk omver gooide- en griste de telefoon uit de handen van mijn verontwaardigde zusje. Ik luisterde niet naar haar protest en liep met de telefoon de gang op.
‘Haai,’ zei ik zacht. Nog voordat ik kon bedenken wat ik zou moeten zeggen, stak de stem aan de andere kant van de lijn van wal.
‘Hallo, hoe gaat-ie? Heb je iets te doen vandaag? Mijn ouders gaan naar Ilse -‘ wie was dat nou weer? ‘- en nou ja, eh...’ Hij viel stil. Mijn hart sloeg minstens tien slagen over en ik verbaasde me erover dat ik niet terplekke met een ambulance naar het ziekenhuis moest vanwege hartstilstand. Hij, de populairste jongen van de klas (en bovendien al meer dan een jaar de persoon die ik stiekem leuk vond), vroeg of ik, het rare kind, waar haast niemand die niet mijn beste vriendin was vrijwillig, iets wilde doen.
‘Zoals...’ wist ik uit te brengen. Dat had hij blijkbaar verwacht – of hij kon goed improviseren.
‘Zoals naar de film gaan,’ zijn stem trilde onzeker. ‘Wat jij wilt, ik heb gehoord dat er een leuke film is. Nou ja, die zijn er altijd eigenlijk wel.’
Een uitje met de klas zou perfect passen in deze zomer. Zonder de klas was natuurlijk ook leuk. Alleen niet echt waarschijnlijk.
‘Enne, je hoeft niet, eh, bang te zijn dat ik iemand heb uitgenodigd. Ik dacht... dat het misschien wel leuk zou zijn om met z’n tweetjes eens wat te doen...?’ Nou ja... Las hij mijn gedachten? Was dat mogelijk?!
Het viel me op dat hij veel minder zeker klonk dan in de klas, verlegen en stil bijna. Deze Mike kende ik niet, en ik wenste dat hij iets duidelijker zou zijn zodat ik mijn gedachten niet uit zou hoeven spreken. Dat deed hij niet, en ik kon er niet onderuit. Ik was vreselijk bang dat ik dit allemaal zou ruineren en dat het maar schijn was, maar ik moest het gewoon weten.
‘Dat...’ Ik verzamelde al mijn moed en schraapte mijn keel. ‘Dat klinkt als een, eh, date.’
Het hoge woord was eruit. Niets meer aan te doen. Het voelde alsof mijn gedachte, de hoop, een soort porseleinen vaas is, die op het randje van een afgrond balanceerde. Het zou kapot kunnen vallen, het zou heel kunnen blijven. Alles was mogelijk. Hopelijk had hij het goed verstaan, zodat ik het niet nog eens hoefde te zeggen.
Hij lachte een beetje zenuwachtig en antwoordde: ‘Ja, eigenlijk wel. Het hoeft niet als je niet wilt!’
‘Nee, nee, het is prima!’ Snel verzekerde ik hem ervan dat ik er echt geen probleem mee had.
‘Dus je wil mee?’ De opluchting was haast voelbaar, en ik maakte een instemmend geluid. ‘Goed, dan kom ik je wel ophalen.’
We spraken een tijd af – één uur, zodat we de voorstelling van kwart voor twee met gemak zouden halen -, ik gaf hem mijn adres en we hingen op. Hard kneep ik mezelf in mijn arm. Au. Blijkbaar was het echt zo, blijkbaar had ik een date. De eerste in 15 en een half jaar. En niet met een of andere Nerd, zoals ik altijd gedacht had, maar met de jongen die ik leuk vond. Ongelofelijk...
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door mijn moeder die me terug riep naar de tafel. Ik ging weer zitten, met een enorme grijns op mijn gezicht. Ze had de melk al opgeruimd. Lief van haar, dacht ik.
‘Wie was dat, Charlie?’ vroeg mijn vader, terwijl hij niet eens opkeek van zijn ‘croissantje-met-Nutella’. Ik legde mijn familie het hele verhaal uit, en pap greep naar zijn portemonnee terwijl mam me feliciteerde. ‘Je eerste date, wat spannend!’
‘Ik help met de kleding. Het moet natuurlijk wel wat speciaals worden,’ bood Heather, mijn oudere zus van achttien, aan. Dat is het fijne aan mijn gezin, we kunnen altijd alles met elkaar delen zonder dat het al te gênant is, aangezien mijn ouders allebei erg jong waren toen ze kinderen kregen. Snel aten mijn zus en ik de rest van onze wafels (‘voor deze ene keer, dames, omdat het vakantie is’) op, en we lieten het afruimen over aan Nina. Mijn zusje had aangeboden dat te doen, aangezien ik mijn eerste date had en zij dat, met haar 14 jaar (en een geweldig vriendje, ik was de enige die single was), natuurlijk heel goed begreep. Dat was geen sarcasme, trouwens, ze begreep het echt.
Met een zucht trok Heather mijn kledingkast open. De shirtjes en broekjes lagen keurig opgevouwen op stapeltjes, en ze begon er een paar uit te halen. Ze startte haar les in ‘Eerste Dates’ – wat voornamelijk inhield dat ze al haar –perfecte- dates nog eens voor de driehonderdvijfenzeventigste keer. ‘Eens zien, dit shirtje met... deze broek?’ Snel probeerde ik iets te zeggen maar het setje belandde op de stapel met afgekeurde kleding.
Dit zou nog lang , lang gaan duren...