My Love-Hate Relationships at Hogwarts [31]

‘Siccusi Modum’ mompelde ik tegen mijn staf die ik naar mezelf richtte. Een warme gloed overspoelde mijn lichaam. Ik voelde aan mijn trainer. Kurkdroog, zoals het moet. Ik liep snel alle trapjes af en klom door het portretgat. Dawn, een meisje dat ook bij mij op de kamer sliep was al druk bezig aan huiswerk. ‘Hoe kan je nu al huiswerk hebben?’ vroeg ik verbaasd. ‘Met dit natuurlijk’, zei ze en haalde een soort ketting tevoorschijn. ‘En waarom zorgt die ketting ervoor dat je huiswerk hebt? Dan doe je die toch gewoon af?’ vroeg ik spottend. Ze schudde haar hoofd. ‘Maar nee, dit is geen extra huiswerk. Dit is huiswerk dat Anderling volgende week gaat geven. Ik maak het nu gewoon omdat ik toch niets te doen heb. Kijk dit is een magische ketting waardoor je terug kan in de tijd. Zodat ik alle lessen kan volgen. Maar met veel lessen krijg je veel huiswerk. Daarom nam ik het mee naar deze tijd, want ik heb nu toch niets te doen’, mijn mond viel open. ‘Hoe kom je daaraan? Dat is gewoon té cool. Mag ik het eens lenen?’ ‘Dat kan ik niet doen. Professor Anderling heeft de slimste leerling van elke afdeling een tijdverdrijver gegeven’, ze wees op de ketting. ‘ Maar die mogen we niet uitlenen. Heel delicate voorwerpen snap je?’ ik knikte teleurgesteld. ‘Ik ga me even omkleden. Tot zo’, ze keek me glimlachend aan en ik liep naar beneden. Toen ik in onze kamer aankwam zat Hailey huilend naast mijn bed met Taylor naast haar. Ze had troostend haar arm om Haileys schouder geslagen en keek pruilend naar mijn lakens. ‘He, meiden wat is er?’ vroeg ik oprecht verbaasd. Hailey snikte nu nog harder dan een minuut geleden. ‘Ssst, stil maar. Het komt wel goed’ fluisterde Taylor tegen het meisje dat mijn hele bed aan het volhulen was. Zonder om te kijken vertelde ze wat er aan de hand was. ‘Blijkbaar heeft Michelle vannacht een nachtmerrie gehad. En nu reageert ze niet meer als we tegen haar praten. Het lijkt wel of ze verlamd is’, ‘of dood!’ vulde Hailey stotterend aan waarna ze nog een huilbui kreeg. Weer fluisterde Taylor troostende woordjes in haar oor. ‘En ligt ze in haar bed?’ vroeg ik geamuseerd. ‘Geen idee. We durven niet te kijken. Ik bedoel misschien is ze wel echt dood’, dat laatste woordje mompelde ze vol afschuw.