• 004 Maxine Grace Scott

Na de eerste werkdag sinds 2 weken reed ik op m'n gemak naar huis. Het voelde goed, om eindelijk weer aan mijn normaal leven te beginnen, niemand die het wist. Dus niemand die meedeleiden met me had, en dat was goed. Ik hoefde geen meedeleiden, ik wou gewoon behandeld worden. Net zoals iedereen. Shannon zat er telkens maar over door te drammen, wie de 'speciale gasten' zouden zijn. Ik vond het wel grappig hoe ze zich er druk om maakte. Ik probeerde haar dan ook telkens op andere gedachten te zetten. Dat lukte soms .. voor even. Ik hield dan ook in mijn achterhoofd, dat als ze er waren. Dat we sowieso niet te weten kregen in welke kamer ze zaten.
Al snel was ik thuis, en liep de woonkamer binnen. "Ben thuis!" riep ik en gooide m'n tas op de bank. Ik hoorde mama van boven roepen "Ik kom zo!" en ik liep de keuken in. Ik probeerde m'n hemd open te knopen. Maar mijn handen deden niet precies wat ik wou. Ze begonnen zacht te trillen en ik kreeg de knoopjes moeilijk los. Ik hoorde mama van de trappen komen en ik draaide me om, zodat ze niet zag hoe ik aan het taffelen was met m'n knoopjes. "Wat is er?" Ik keek even achter me en zag dat mama me raar aanstaarde. "Gaat het wel?" vroeg ze en ik knikte. "Zeker?"-"Ja mam!" riep ik en trok wild aan mijn hemd, ik hoorde dat er een paar knoopjes vanaf vlogen. "Maxine wat scheelt er?" vroeg ze nu eerder bezorgd. "Niks!" blafte ik tegen haar. Ze keek me geschrokken aan en gaf me een glas met drinken. "Dankje" zei ik en nam een slok. Ik voelde me anders, maar ik zei er niks van, dan zou ze weer het ergste denken. Ik zette m'n glas op het aanrecht en veegde met m'n hand over mijn mond. Mijn onderlip was heel nat, en dat kwam niet van het drinken. Het leek net alsof er meer speeksel als anders in mijn mond zat, ik slikte het telkens weg. Maar het bleef. Mama keek naar m'n handen (die nog steeds zacht trilden). "Maxine?" zei ze. "Mam, wat is er met me?" vroeg ik bang. "Ik weet het niet" zei ze ook zei keek me angstig aan. "We gaan naar het ziekenhuis" zei ze, pakte haar autosleutels. Ik liep haar achterna en zette me in de auto. Ze reed als een gek, net alsof ik moest bevallen of op sterven lag. "Mam, doe rustig" kalmeerde ik haar, maar ze lette niet op me. Enkel op de weg. Toen we aan het ziekenhuis aan kwamen vroeg ze direct naar de dokter die ik eerder al had. Hij was gespecialliseerd in 'Parkinson.' Lang moesten we niet wachten en hij bracht ons naar zijn kantoor. "Ze heeft een soort 'aanval'" zei mama tegen hem nog voordat hij tegoei kon zitten. Hij keek naar me "Geef je handen eens" zei hij en ik legde mijn handen in de zijne. "Wat heb je nog?"-"Precies zo heel veel speeksel" legde ik uit, en hij knikte begrijpend. Hij liet m'n handen los en tikte wat op z'n computer. "Goed dat jullie gekomen zijn, maar zoals jullie al zien, dit kan geen kwaad. Je zult het wel vaker krijgen, maar nu is het maar heel licht. Geleidelijk aan zal het hoogstwaarschijnlijk zwaarder en meer worden. Dus als je 'aanvallen' zwaarder worden, raad ik je aan onmiddellijk naar hier te komen. Dan kunnen we je opnieuw testen om te zien als je een fase hoger bent gegaan" Zei hij. Mama bleef nog even praten. Het werd alleen erger? Dat wist ik al wel, maar nu wordt het alleen nog maar bevestigd. We reden terug naar huis en ik liep meteen naar m'n kamer. Ik had geen zin om nu iemand onder ogen te komen, laat staan praten. Het werd erger...




Hope you like it?
Reacties??x