Four

Iets wat nog geen minuut later leek, en het was in werkelijkheid ook niet veel meer dan een paar minuten, werd ik alweer wakker. Na even duf om me heen te hebben gekeken zag ik de oorzaak van mijn korte slaap tijd. Eigenlijk voelde ik het nog voor ik het zag maar toen ik me goed concentreerde zag ik dat de ring om mijn rechter ringvinger een groenige gloed afgaf. Dat was niet het enige vreemde, de ring zelf die normaal een soort bronskleurig kleurtje had leek nu eerder op gesmolten staal. Hij voelde ook niet veel anders aan, op de plekken waar het tegen mijn huid aankwam leken te smelten onder de hoge temperatuur. De groene gloed bleek uit de ogen van de leeuw vormige ring te komen. Normaal was het een vrij normale ring in de vorm van een leeuwen hoofd. Het gezicht was ingelegd met grijzige steentjes behalve de plek waar zijn ogen zaten want daar zaten twee groen gekleurde steentjes. Zover ik wist was de ring altijd hetzelfde gebleven en zaten er amper krasjes in, het enige wat er veranderd was dat dat mijn naar die erin gegraveerd was aan het vervagen was. Het was niet dat hij aan het verslijten was maar meer alsof hij er vanaf zichzelf uit aan het gaan was. Ik draaide mijn hand om te kijken of het er nog steeds opstond en wonderbaarlijk genoeg was het nu perfect leesbaar. Beter dan ik het ooit had gezien. De letters waren zwart opgelicht waardoor ik gelijk aan Lord of the rings moest denken. Alleen die letters lichten in het goud op en die ring werd niet heet. Nee ik zou willen dat deze ring ook niet heet was aangezien ik het gevoel had dat mijn halve vinger er al af werd gesmolten en de ring nu alleen maar op mijn bot lag.
Beneden hoorde ik de koekoeksklok koeken dat het twaalf uur was. De gloed die van de ring afkwam werd alleen nog maar feller, tot ik uiteindelijk mijn ogen moest sluiten om mezelf niet blind te laten worden. Alles om me heen leek te trillen en geschrokken trok ik mijn knieën op en sloeg mij armen eromheen. De hitte uit de ring leek nu over mijn hele lichaam te lopen. Als het zo voelde om levend verbrand te worden dan raadde ik je aan om pas gecremeerd te worden als je dood was.
Zo snel als alles gekomen was ging het zeker niet weg. Het duurde naar mijn idee eeuwen voordat alles stopte met trillen en mijn lichaam weer een enigszins normale temperatuur aannam. Zodra ook de gloed afnam opende ik voorzichtig mijn ogen. De ring gloeide nog steeds na maar had buiten de gloed alweer zijn originele kleur aangenomen. Mijn huid had zelf ook nog een gewone kleur en zelfs de haartjes op mijn armen waren er niet afgeschroeid. Na alles zorgvuldig te hebben gecheckt ,zonder succes, op brandwonden of ook maar een heel klein beetje rood op mijn huid, keek ik om me heen.
Om me heen stonden bomen en struiken en ikzelf zat op een bed van dode bladeren en vochtige grond. Heel ver om me heen kon ik niet kijken aangezien het volkomen donker was op de zwakke gloed van de maan na. En zelfs dat werd nog grotendeels tegengehouden door de blaadjes van de bomen. 'Sorry maar kan je me misschien vertellen waar ik ben?' De stem kwam van een meisje die vlak achter me stond. Het enige wat ik van haar kon zien was dat ze blonde haren had. 'If I only knew. Nee sorry ik ben bang dat ik daar zelf ook nog achter zou moeten komen.' Ik stond op en schudde even met mijn hoofd. 'Veel plezier nog.' Haar alleen achterlatend liep ik door de bosjes heen naar de volgende bosjes.
Het moest wel een erg afgelegen stukje van het bos zijn, nergens was ook maar een klein stukje papier of een leeg bierflesje te zien.
'Wacht even.' Het meisje kwam nogal luidruchtig achter me aan de bosjes door en ging naast me lopen. 'Zou je het erg vinden als ik meega? Ik ben niet graag op onbekende plekken en al helemaal niet als ik alleen ben.' Ze glimlachte naar me. En dit was een kans om haar eens beter te bekijken vanaf dichtbij. Haar blonde haren werden vergezeld door enkele lichtbruine stukken erdoorheen die overduidelijk natuurlijk waren. Haar glimlach was veel te geoefend zodat haar perfecte veel te witte tanden te zien waren. Ze was licht gebruind maar niet zo erg dat je zou zeggen dat ze dagen op het strand had gelegen. En al helemaal geen zonnebank bruin. De kleren die ze droeg waren ook niet bepaald iets voor in het bos, een short van training stof met daarboven een hemdje met een hartje erop die bestond uit vogels. Op zich was er niks mis mee tot ik me herinnerde dat het misschien vijftien graden was buiten. Voor in bed was het de perfecte outfit maar om in het bos rond te lopen misschien toch iets te koud. Haar kniekousen met verschillende kleuren streepjes maakten het beeld weer helemaal af. Vergeleken met haar was mijn slaap kleding nogal warm. Een joggingbroek met xxl trui en geen sokken leek het totale tegenbeeld van haar kleding.
'Heb je het niet koud zo?' Gelijk toen ik de zin had uitgesproken besefte ik me dat het nu veel warmer was dan op het moment dat ik was gaan slapen.
'Het is hier niet bepaald koud.' Ik keek haar nog even kort aan om daarna naar het geïmproviseerde pad voor me te kijken. Eerst had ik mezelf nog wijs gemaakt dat het warmer leek doordat ik net levend verbrand was. Tenminste dat ik dacht dat ik net levend verbrand was. 'Toch was het echt veel kouder toen ik naar bed ging.' Dat was nog een vreemd ding, naar bed, ik wist zeker dat de vorige keer dat ik mijn kamer bekeken had het nog steeds de veel te vrolijke roze met groene kamer was en geen levensgroot bos. Dat werd zeker een punt op de lijst van vreemde dingen.