Hoofdstuk 008 White Love Moon

Mijn ogen keken op naar Liam toen hij die woorden uit sprak. ‘Dat jij jezelf verwond, hoe, je hebt geen eens een mes en ik zal je voor zijn, op mijn part druk ik je dag en nacht op de grond. Maar goed jou zin, maar als je weg rent dan maak ik ze voordat jij je zelf wat aan kunt doen ze stuk voor stuk af. Voor eerbetoon aan mijn familie’ sprak ik lachend waarna ik overeind veerde. Mijn blik viel nog even op Zayn waarna ik naast hem een klodder slijm neer spuugde. ‘Doeiiii’ sprak ik lachend waarna ik hem de kans gaf om weg te rennen zoals Liam had gezegd achter het meisje met zwarte haren aan. ‘Awh wat zijn ze toch schattig samen’ bracht in ten slotte lachend uit waarna ik mijn mes weer goed beet pakte terwijl er nog steeds bloed over mijn hand heen liep. Mijn oog viel op een ander zwaard, stukken groter en mooier. Misschien zelfs wel beter. Ik stak mijn hand er naar uit waarna ik het zwaard in mijn handen pakte.
Het was dezelfde waarmee mijn broer in De Hongerspelen had gespeeld, het was precies hetzelfde model zwaard waarmee hij vermoord werd. Voorzichtig beet ik op de binnenkant van mijn mond waarna ik me hoofd heen en weer schudde en gewoon naar Liam toe liep. ‘Nou lopen dan’ sprak ik boos waarna ik de zwaarden goed in mijn handen beet pakte zodat ik elk moment iemand kon aanvallen, de meeste mensen waren al weg en de meeste doden ook al. Al snel viel mijn oog op nog een rugzakje, ook die viste ik onhandig op waarna ik hem over mijn 1ne schouder heen deed aangezien ik ook al 1tje op mijn rug had hangen.
Ik voelde hoe de pijn door mijn hand heen stak en hoe mijn vingers langzaam gevoelloos werden. ‘Kunnen we alsjeblieft verder Liam, ik kan je nu niet met 2 zwaarden mee sleuren’ murmelde ik boos waarna ik richting het bos weer stapte, ik wenkte hem richting het bos en begon alvast vooruit te lopen, het was rustig dus echt heel erg snel hoefde het allemaal niet meer, we konden het rustig aan doen aangezien ik zeker wist dat de rest de andere kant op waren gegaan. Richting het lichte gedeelte van het bos, misschien stukken veiliger, behalve als je daar met alle tributen zat. ‘Donkere kant op, trekt de minste tributen aan maar meestal is het water er juist dan.’ Murmelde ik met een glimlachje op mijn gezicht. Na jaren naar De Hongerspelen te hebben gekeken had ik er echter toch aardig veel van op gestoken en wist ik hoe de spelmakers dachten. Het waren makelijke dingen, maar toch kwamen de meeste mensen er niet eens achter. Ik wist de blik nog van mijn moeder toen ik vertelde waar water was, meestal in een gebied wat er aardig onveilig uit zag omdat dat de minste tributen aantrok waardoor hum spelletje alleen nog maar leuker werd natuurlijk. Hoe meer doden, hoe meer lol.