OO3

Voor de feestdagen zakte hij zoals gewoonlijk af naar zijn geboortedorp voor een paar dagen. Het voelde telkens weer vreemd aan om in zijn oude kamer te verblijven en om geconfronteerd te worden met spullen uit zijn jeugd, maar hij had geen andere keuze. De spullen weggooien was geen optie, omdat het dan zou lijken alsof al de herinneringen er nooit geweest waren. In zijn hoofd had hij geen tastbaar bewijs.
Liam legde de kraag van zijn hemd goed en liep toen de trap af. Het was bijna tijd om aan tafel te gaan. Hij was nog maar halfweg de trap of hij kon de heerlijke geuren vanuit de keuken al ruiken. Zijn moeder had zich veel te veel werk op de schouders gehaald, maar ze wilde van ieder moment met het gezin iets speciaals maken. In het voorbijlopen wierp Liam zijn blik op de kerstboom, waaronder zich een klein bergje cadeautjes verzameld had. Hij betrapte zichzelf op zijn kinderlijke nieuwsgierigheid die hij nog steeds niet verleerd had.
“Liam, kom je even?” Zijn zus Kayleigh trok hem bij de arm. Zij was zevenentwintig en woonde nog altijd thuis. Ook haar vriend was er weer bij, voor het tweede jaar op rij al. “Hoe denk je dat ze zullen reageren?” “Ik weet het niet”, zei hij, hoewel hij in zijn gedachten al enkele mogelijke scenario’s uitgedokterd had. “Maar ze zullen toch niet zo kwaad zijn, toch?” Hij zag de ongerustheid in haar ogen en ergens hield er zich ook een beetje wanhoop verborgen. Misschien maakte ze zich wel druk om niks. “De timing had beter kunnen zijn, maar ze zullen het je gunnen, dat staat vast. Zeker na wat ik hen heb laten doorstaan.” Kayleigh’s blik veranderde, maar al snel maakte Liam haar duidelijk dat hij geen medelijden wou. Het was inmiddels al meer dan vijf jaar geleden. Hij moest ermee leren leven dat Kerstmis voor hem een bepaalde donkere sfeer met zich zou meesleuren. Het enige wat hij moest doen was zich erboven blijven zetten. Voordat hij zijn moeder ging helpen wierp hij zijn zus nog een laatste bemoedigende blik toe.