Twaalf

      Hij is de enige in zijn soort. De enige die zich meerdere malen in het leven van gedaante kan laten veranderen. Deze transformatie is onomkeerbaar, maar er is niet een wezen dat hem dat kan nadoen.
      De vlinder, die zo klein en onbeduidend lijkt wanneer hij nog maar een kleine rups is. Vies en groen en sommigen van hen zijn bedekt met een pluizig dons, wat hem een schattige uitstraling geeft. Deze wordt echter weer verpest door zijn manier van voortbewegen. Hij rekt en krimpt als een harmonica, met zijn vele, kleine gewrichtjes die zijn rug van die vreemde krommingen laten maken wanneer hij voortkruipt.
      Echter, wanneer een rupsje voelt dat het zijn tijd is, sluit hij zich op. Weinig dieren doen dit om uit cosmetische redenen. De meesten graven zich in in een hol en vreten zich in slaap, omdat er tijdens de winterperiode toch niets anders te doen valt. De kleine rups weet zich er alleen maar mooier van te maken. Want wat niemand weet, is dat rupsen - en dus eigenlijk vlinders - heel erg ijdel zijn. Ze zorgen er wel voor dat ze er goed uitzien met hun groene kleur, die écht groen is. Niet dat matte groen wat je ziet wanneer een grasveld aan het verdorren is. Nee, ze staan juist in bloei!
      En wanneer de rups zich heeft verstopt voor de buitenwereld, is hij stil. Hij beweegt niet, hij eet niet. Hij doet alles om zo mooi mogelijk te worden en dat vereist geduld. De rups probeert zich namelijk zó mooi te maken, dat iedereen wordt verblindt door zijn felle kleurpatroon op zijn vleugels.
      De laatste transformatie. Van cocon tot vlinder. De rups - nu vlinder - behoord zich met beleid uit zijn kleine, nu zelfs veel te kleine, cocon te bevrijdden. Hij overweegt zelfs even om te blijven zitten, maar hij besluit uiteindelijk de wereld zijn pracht te schenken en zich met zijn nu opeens zo fragiele lichaam in het leven te storten.
      Voor een vlinder duurt dat helaas niet net zo lang als dat van ons. Daarom is het maar goed at er zo veel zijn, zodat wij er allen van kunnen blijven genieten.