Hoofdstuk 5- Free at Last

Langzaam begon het donker te worden. ik zat op een stoffige zolder van een verlaten schuur. de schuur lag op loopafstand van mijn moeders huis. toen ik de straat uitrende hoorde ik haar nog schreeuwen, maar ze deed de moeite niet om achter mij aan te komen. ik durfde niet meer terug om mijn spullen op te halen, die nog steeds achter de container lag, hoopte ik. maar ik moest wel, anders zou ik het nooit overleven. toen ik in de straat van het huis aankwam, kreeg ik het weer benauwd. als bevroren bleef ik staan, toen ik zag dat er een politiewagen voor het huis stond. dadelijk gingen ze de buurt controleren, en dan zouden ze geheid mijn spullen vinden. zo onopvallend mogelijk liep ik richting het steegje. van een meter afstand zag ik mijn koffer al uitsteken. snel greep ik mijn tas en sloeg hem over mijn schouder. met mijn koffer achter mij aan snelde ik de straat uit. opgelucht zat ik weer op het zoldertje. ik at nog snel wat eten dat ik meegesmokkeld had. ik legde mijn hoofd op mijn tas en viel zo in slaap.