Carrot 29

De deur achter me viel met een harde klap in het slot. Aleen. Natuurlijk was ik weer eens alleen thuis. Een leeg gevoel kwam mijn hart binnen. Het gevoel van niemand hebben. Niemand hebben die thuis op je wacht. Niemand hebben die van je houd. Gewoon. Niemand. Ik hing mijn jas op en deed mijn schoenen uit. De deur van de kamer kraakte. Ik schrok. Op de bank zaten mijn ouders. Samen met Louis, hun ogen gevuld met tranen. Tranen. Overal waar ik keek waren tranen. Nee ik wilde Louis niet zien. Met een snelle beweging draaide ik me om en trok de deur weer achter me dicht. Ondertussen dat ik naar boven rende, hoorde ik iemand achter me aan komen. Ik keek niet achterom. Waarom zou ik achterom kijken? Ik hoefde niet te weten wie achter me aan kwam. Rick stond in de deuropening van zijn kamer. Natuurlijk. Ik kreeg weer een gemene opmerking naar mijn hoofd gegooid. 'Ruzie met je vriendje?' maar nee dit kwam er niet. Er kwam een zacht medelevend toontje uit zijn mond. Ik luisterde aandachtig. 'Ben je ook zo verdrietig?' vroeg hij. Ik keek hem verbaasd aan. 'Waarom zou ik verdrietig zijn?' Hij keek me niet begrijpend aan. 'Weetje het nog niet?' Tranen hoopte zich op. Als Rick verdrietig was, moest het wel erg zijn. 'Rick vertel me alsjeblieft wat er gebeurd is!' ik drong aan. 'Maaike..' verder ging hij niet. Hij keek me met grote ogen aan. Een pijn steek in mijn hart. Wat was er met Maaike? 'ga verder!,' zei ik. 'Maaike, is 2 dagen geleden overleden.' Mijn wereld storte in. Ik dacht aan de trap achter mij. De enorme diepte. Ik dacht niet na, en voor ik het wist liet ik mezelf vallen. Terwijl ik viel dacht ik aan Maaike. Maaike, maaike die er nu niet meer was. Die ik nooit meer zou zien. Waar ik nooit meer mee kon praten. Het leek een eeuwigheid te duren. Het maakte me niet uit. Zolang ik maar niet meer leefde als ik op de grond terecht kwam...