Hoofdstuk 19

‘Mam, pap? Wat doen jullie hier?’ vroeg Max verbaasd. Stiekem moest ik lachen, ik had namelijk precies dezelfde zin ongeveer tien minuten geleden uitgesproken. ‘We komen jullie, als Maura uit het zieknhuis mag, mee nar huis nemen.’ Zei mijn vader. ‘Wat?! Nee! Dat gaat NOOIT gebeuren! Horen jullie me NOOIT!!’ zei Max terwijl de tranen over zijn wangen liepen. ‘O, jawel. We blijven jullie wettelijke ouders en behouden het recht jullie wanneer dan ook waar dan ook mee naar toe te nemen.’ Zei mijn moeder een beetje boos. Ik wenkte Max en fluisterde in zijn oor: ‘Jouw kunnen ze niks maken, jij bent achttien. Ik ben alleen bang voor wat er met mij gaat gebeuren. Ik kan niks doen, ik ben minderjarig.’ Probeerde ik rustig te zeggen, maar ik kon niet voorkomen dat mijn stem begon te trillen en er een traan over mijn wang liep. ‘Stil maar zussie, als jij met hun mee naar huis gaat, ga ik ook. Maar ik zorg ervoor dat dat niet gebeurt.’ Stelde Max mij gerust. Hanna en Ben die tot nu toe niks hadden gezegd probeerde Max mee te krijgen naar huis, maar Max weigerde. ‘Ik blijf hier net zo lang tot die idioten daar ook weg gaan.’ Riep Max. ‘Zo praat je niet tegen je ouders!’ riep mijn vader. ‘Ik doe wat ik wil! Ik ben wettelijk volwassen en mag doen wat ik wil!’ schreeuwde Max terug. Hier hadden mijn ouders geen antwoord op.