Hoofdstuk 18

‘Mam, Pap? Wat doen jullie hier?’ vraag ik verbaasd. ‘We hoorden dat je in het ziekenhuis lag.’ Bromt mijn vader terwijl hij in zijn krant blijft lezen. ‘ En we missen jullie. We willen jullie weer thuis hebben.’ Voegt mijn moeder er aan toe. ‘Wat? Echt niet!! Geen denken aan!!’ roep ik. ‘Oh ja, echt wel. Wij blijven jullie wettelijke ouders en wij behouden het recht om jullie mee te nemen.’ Zei mijn vader rustig. Ik dacht snel na. Wat kon ik doen? Ik was pas zestien, ik kon niks tegen ze beginnen. Wacht! Max is achttien! Hij is wettelijk volwassen en kan doen wat hij wil! Misschien kon hij wat regelen? Zonder op mijn ouders te letten pakte ik mijn mobieltje en belde in lichte paniek naar Ben en Hanna. ‘Met Hanna.’ Hoorde ik aan de andere kant van de lijn. ‘Hanna! Met mij, Maura. Je MOET nu naar het ziekenhuis komen! Neem Ben en Max mee. En snel!!’ zei ik snel. ‘Waarom?’ vroeg Hanna verbaasd. ‘Maakt nu niet uit! Kom gewoon!!’ schreeuwde ik bijna. ‘Oké rustig maar Maura, we komen eraan.’ Probeerde Hanna me nog gerust te stellen voor ik ophing. Ik negeerde de verbaasde blikken van mijn ouders en probeerde te doen alsof ik sliep. Toen na een minuut of vijf Max binnen kwam stormen en even later, wat rustiger, Ben en Hanna binnen kwamen, zag Max niet eens dat onze ouders er waren. Hij rende meteen op me af en knuffelde me terwijl hij vroeg: ‘Wat is er aan de hand? Waarom moesten we zo snel komen?’ ‘Ehmm, als je achter je kijkt weet je het antwoord’ mompelde ik. Max draaide zich langzaam om, en keek recht in het gezicht van mijn vader…