Hoofdstuk 17

Toen ze tien minuten later mijn kamer binnen kwamen, rende Max meteen op me af om me een knuffel te geven. ‘Maar wat is er nu met je?’ vroeg hij toen hij me losliet. ‘Precies wat de dokter al zei. Een zware hersenschudding waar ik nog minstens een jaar last van hou.’ Zuchtte ik. Michelle gaf me ook een knuffel en veegde de tranen, waarvan ik niet eens wist dat ze waren gaan lopen, van mijn wangen. ‘Het komt wel goed.’ Fluisterde ze. Daarna kwam Lucas, die me ook knuffelde, wel wat rustiger dan de andere twee maar toch. Toen ik naar zijn gezicht keek, zag ik dat hij ook tranen in zijn ogen had. ‘Het spijt me, het is allemaal mijn schuld. Als ik niet zo stom was geweest om je op je kop te houden, was er nu niets aan de hand geweest.’ Snikt hij nu luid. ‘Stt, stil maar. Het komt wel goed. Ik overleef het wel.’ Sus ik terwijl ik ook luid begin te snikken. Als ik even later uitgehuild ben, ben ik zo moe dat ik alleen nog maar wil slapen. Ik zeg dat tegen Hanna. Die zorgt ervoor dat iedereen met haar mee naar huis gaat. Al snel val ik in slaap. Ik heb een nachtmerrie dat mijn ouders er zijn en me mee naar hun huis willen nemen. Als ik wakker wordt denk ik eerst dat ik nog steeds droom. Mijn ouders zijn in de kamer…