Nog twee rotondes

'Are we there yet?' vroeg hij. Het leek alsof het uit het kinderlijke deel van Mike kwam. Ik hikte. 'Yeah, two roundabouts and we are there.' zei ik. Ik dacht er 'finally' achteraan. Ik wierp weer even een blik in de achteruitkijkspiegel, naar Tré. Ik zag dat hij weer een glimlach op zijn gezicht kreeg. Billie had nog steeds zijn arm om me heen geslagen. Het voelde goed. Het voelde gewoon geweldig. Hij was zo liefdevol. Teder. Aardig. Ik wist dat het onmogelijke liefde was. Hij was 40. Ik was 14. Hij had een vrouw. Ik had een vriend. Maar toch. We waren niet verliefd op elkaar. Maar dat hij me zo behandelde.. Deed hij dat bij elke Meet And Greet? 'Billie..' begon ik. Toch twijfelde ik ergens. 'Yes?' zei hij, en hij keek me aan. Die mooie ogen.. Ze kónden gewoon niet tegen me liegen. Gewoon blijven kijken, dan weet je of hij liegt. 'Do you.. Is this normal for every Meet And Greet with you?' Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik wel heel erg wanhopig keek. Ik keek nog steeds in die mooie, felle, groene ogen. Hij gniffelde even. Hij gunde me een geruststellende blik, waardoor ik me bijzonder voelde. 'No.' antwoordde hij en ik zag het in zijn ogen. Het.. Ik.. Billie loog niet. '..No?' vroeg ik verbaasd. 'Really? No joke?' Billie lachte. 'No joke.' zei hij met een soepele stem, die me deed duizelen van hoe te gek dit was. 'Y'know, I think..' Mike keek om. Hij had een wenkbrauw opgetrokken. Billie lachte eventjes. 'Well, we.. We think you're special. You proved that you are not just a random fan, you're a fan with a meaning, and that's really, really special for us.' Ik voelde tranen opkomen. 'Oh come on,' zei Billie en hij veegde een traan weg. Ik wist niet eens dat ik al aan het huilen was. 'Don't cry..' Zijn gezicht kwam langzaam dichter bij de mijne en hij gaf me een kus op mijn wang. Een vage maar heerlijke stroom ging door mijn lichaam. Ik voelde dat de auto was gestopt. Tré draaide zich om. 'Come on, lovebirds.' zei hij met die mooie glimlach op zijn gezicht. 'Let's get Sanne.'