First Try

Zoals er van hem verwacht kon worden, had Percy alles tot in de laatste details verzorgd. Hij had de tafel een maand van tevoren gereserveerd, al was het niet eens echt een bijzonder sjiek restaurant, omdat hij wist dat Oliver daar niet van hield. Hij had bovendien uiterst precieze instructies gegeven aan de medewerkers van het etablissement, tot op de manier waarop de bloemen op de tafel gerangschikt moesten worden aan toe.
      De hele avond was perfect gepland en volledig doordacht, waarbij hij rekening hield met bijna alle mogelijke variabelen. Helaas bleek bijna hierin het sleutelwoord te vormen, want ondanks alle uren die hij besteed had aan het feilloos en waterdicht maken van zijn plannen, wist er nog iets tussen te komen. Het ‘iets’ in kwestie waren zijn jongste broertje, zijn zusje en hun partners.
      “Moet je zien, daar zitten Percy en Oliver!” was het eerste wat hij hoorde. Het kwam van ergens achter hem, maar hij herkende de stem onmiddellijk. Hij verslikte zich in zijn wijn en Oliver leek net te willen vragen of het wel goed ging, toen Ron naast hun tafel kwam staan. Hij werd gevolgd door Hermione, en het hart zonk Percy helemaal in de schoenen toen hij zag dat Ginny en Harry ook nog achter hen aan liepen. “Wat doen jullie hier nou?” vroeg Ron opgewekt, zich van geen kwaad bewust.
      Hermione, die altijd al stukken meer tactvol was geweest dan Ron, leek een beetje beschaamd. “Ron, ik weet niet of ze nu op ons gezelschap gesteld zijn.” Percy herinnerde zich opeens weer hoe graag hij Hermione mocht.
      “Wat? Maar waarom niet? Percy en Oliver zijn familie. Ze vinden het toch niet erg als we even hallo zeggen?”
      Hij merkte verschrikt dat Ron hem aankeek en op een antwoord wachtte. Hij schudde zijn hoofd, al moest hij moeite doen om niet gewoon te knikken. “Nee, natuurlijk is dat niet erg.” Zo lang het gewoon bij een korte begroeting bleef tenminste. Jammer genoeg kende hij zijn familie goed genoeg om daar niet veel hoop op te hebben.
      “Wat doen jullie hier eigenlijk?” vroeg Ginny. “Is er een speciale gelegenheid?”
      “Nee. Gewoon zomaar,” antwoordde Percy, waarbij hij zijn best deed niet met zijn tanden te knarsen. Hij keek Oliver niet aan, maar hij voelde dat er een bedachtzame en enigszins verraste blik in zijn richting werd geworpen. Als zijn gevoelens op dat moment net zou duidelijk zouden zijn geweest voor de andere vier als voor Oliver, zouden ze misschien toch nog weg zijn gegaan.
      Harry glimlachte. “Leuk. Nou, veel plezier nog.”
      “Dankje.” Percy had het gevoel dat ze op het punt stonden om te vertrekken en in zijn hoofd spoorde hij ze aan, maar het bleek allemaal voor niets te zijn.
      “Hebben jullie al een tafel?” vroeg Oliver.
      “Nee, we hebben niets gereserveerd,” zei Ron.
      En natuurlijk, aangezien Oliver Oliver was, deed hij precies wat het meest beleefd en sociaal mogelijk was als je bekenden tegenkwam, zonder te weten dat Percy precies niet wilde dat hij dat deed. “Waarom komen jullie er niet bij zitten?”
      Zeg nee. Zeg nee. Zo moeilijk is het niet, drie letters: nee. “Ja hoor, waarom niet?”
      Vanbinnen vrat hij zichzelf op van ergernis, maar hij deed zijn best om zich zo normaal mogelijk te gedragen terwijl er wat stoelen en een extra tafeltje werden aangeschoven, zodat niemand argwanend zou worden, vooral Oliver niet. Hij wist niet precies hoe hij zijn familie over het hoofd had kunnen zien in zijn geweldige plannen. Als er iemand was waar hij op kon rekenen om altijd op de meest onhandige moment op te duiken, waren zij het immers.