The Start

Percy Weasley was zich niet erg zeker van veel dingen. Hij hield niet van het gebruik van stereotypes, maar als hij zich dan toch ergens zou moeten indelen zou hij zeker in het hokje van de eeuwige twijfelaars passen. Hij kon nooit een beslissing nemen, hoe simpel ook. Zou hij een wandeling maken, of zijn boek uitlezen? Zou hij stamppot maken, of toch lasagne? Het rode of het blauwe shirt? De trap of de lift? Eerst de linkersok of eerst de rechtersok aantrekken? En zo kon hij nog wel even door blijven gaan.
      Hij had zijn arme moeder er vroeger vaak onopzettelijk gek mee gemaakt dat zijn antwoorden altijd zo lang op zich lieten wachten. Hij was nou eenmaal een perfectionist, en wilde daarom van tevoren altijd alle opties goed wilde afwegen om er honderd procent zeker van te kunnen zijn dat hij de juiste keuze zou maken en geen spijt zou hebben van een beslissing. Merlin wist dat hij desondanks al een aantal vreselijke miscalculaties had gemaakt in zijn korte leven, maar op de een of andere manier was het toch allemaal weer goed gekomen, zelfs al had het hem door zijn onophoudelijke getwijfel een eeuwigheid gekost voordat hij eindelijk had beseft dat het toch echt zijn fout was, en dat hij de eerste zou moeten zijn die zijn excuses aan zijn familie zou moeten aanbieden.
      Er waren echter een paar dingen waar hij nog nooit over had getwijfeld. Dat hij op het Ministry thuishoorde was daar één van. Iets anders waar hij nooit lang over na hoefde te denken was Oliver. Hij hield van Oliver, dat wist hij zeker, en daar kon niets hem anders over laten denken. Bovendien leek Oliver ondanks al zijn fouten ook van hem te houden, hoe onvoorstelbaar dat hem soms ook voorkwam. Ze hadden een klein appartement in een buitenwijk van London waar ze nu al bijna twee jaar woonden, samen met een kat die hen was toegelopen en die Oliver natuurlijk meteen had geadopteerd. En dat was geweldig. Niet de kat, want als Oliver het beest niet meteen in zijn hart had gesloten zou Percy hem het liefst weer buiten de deur hebben gezet. Het geweldige aan de situatie was dat hij Oliver iedere dag kon zien en dat er behalve de goudvis nog iemand was die er blij van werd als Percy thuiskwam, en dat hij iemand had om zijn leven mee te kunnen delen. Percy was zo goed als gelukkig.
      Maar toch wilde hij meer, en daar was hij zich onkarakteristiek zeker van. Niet meer ruimte in huis of meer katten, bij Merlin, alsjeblieft niet, maar meer dan ‘gewoon’ samenwonen. Hij liep een tijdje rond met dat idee in zijn hoofd, en de oplossing leek simpel; hij zou Oliver een huwelijksaanzoek doen. Hij regelde dus een ring en begon te plannen, iets waar hij erg goed in was. Helaas zou hij er erg snel achter komen dat iemand een aanzoek doen op een passende, romantische én originele manier een kunst op zich was, en dat het plannen hiervan zelfs zijn vaardigheden te boven leek te gaan.