Ik ook met mijn klungeligheid....

Nadat we geen enkel motel hadden kunnen vinden dat nog niet vol was, hadden de Winchesters besloten om maar de nacht in een tent door te brengen. Hun hadden dat besloten, ik niet. Maar de aangename warmte van het kampvuur deed me goed en het hielp zeker om weer een beetje te kunnen ontspannen. Roodoranje vlammen dansten voor mijn ogen en door alle stilte was het knisperen van het vuur goed te horen. Het was en niet al te koude avond maar er staken toch een aantal koude windvlagen op wat meteen voor kippenvel over mijn hele lichaam zorgde. Eenmaal gewend aan de onverwachte vonken die van het vuur afsprongen schrok ik niet meer van rondvliegende vuurdeeltjes en ik staarde stilletjes in de vlammen. Even keek ik zoekend om me heen en raapte een lange stok op die ik vervolgens voorzichtig in de vlammen hield. Ik keek aandachtig naar hoe de vlammen meteen aan het hout likten en al snel kwamen er zwarte plekken die zich langzaam maar zeker over het stuk hout verspreiden. Ik hoorde achter me de struiken wat ritselen en richtte me iets wat angstig op het geluid van voetstappen. Je kon maar niet genoeg op je hoede zijn na alles wat ik de laatste dagen allemaal wel niet meegemaakt had. Vervolgens zag ik Dean met zijn armen vol stukken hout en takjes tussen de bomen vandaan stappen. Opgelucht kon ik weer ademhalen en mijn lichaam ontspande zich langzaam weer. Dean keek me met opgetrokken wenkbrauw aan, haalde vervolgens zijn schouders op en liep naar het vuur toe. Hij gooide met een smak al het hout naast het vuur op de grond en mompelde iets wat ik niet meer kon verstaan. Hij liet zich vervolgens naast me neer ploffen, strekte zich gapend uit en verborg zijn gezicht even in zijn handen. Proberend om niet te veel naar hem te kijken richtte ik me ook weer op de vlammen. Zonder succes, want steeds dwaalden mijn ogen weer naar hem af. Zijn witte T-shirt dat strak om zijn lijf zat zorgde ervoor dat je zijn spieren duidelijk kon zien… ( *fan girl squeeeeel*… sorry…) Ik had moeite om mijn lachen in te houden toen ik zag dat hij helemaal onder de vlekken zat. Niet alleen zijn shirt, ook zijn hele gezicht zat helemaal onder de aardevlekken. Hoe had hij dat in hemelsnaam voor elkaar gekregen? Hij had alleen maar wat hout voor het vuur te hoeven sprokkelen! Toch zag het er niet bepaald verkeerd uit. Mentaal gaf ik mezelf al een mep. Zo hoorde ik toch niet over hem te denken? Het zou fout zijn om vele redenen…waar ik nu even niet op kon komen. Trouwens, Dean leek me wel iemand die vast al een vriendin had…. En anders zou hij vast snel een krijgen. Erover nadenkend wist ik gewoon zeker dat ik geen kans had. Dean zou me vast als het soort meisje zien dat nooit, maar dan ook NOOIT ergens van schrok. Bijvoorbeeld toen het vliegtuig neerstortte. Iedereen gilde.. behalve ik. Ik had gewoon al zoveel samen met mijn vader meegemaakt dat ik niet meer van veel dingen opkeek. Ik spiedde stiekem weer naar het figuur naast me dat zichzelf nu gemakkelijk maakte door op de over plek van de boomstam languit te gaan liggen. Er speelde een soort rode gloed afkomstig van het vuur over zijn gebruinde armen en gezicht. Hij had zijn ogen gesloten en een tevreden glimlach pronkte op zijn gezicht. Ik bleef onopgemerkt naar hem kijken zonder ook maar iets te zeggen en glimlachte langzaam. Hij zag er op dit moment zo vredig uit… Opeens voelde ik bij mijn hand een warm tintelend gevoel en ik slaakte automatisch een gilletje bij het zien van de vlammen. Vuur was altijd al mijn zwakste punt geweest… Dean ogen vlogen meteen verschrikt open bij het horen van mijn kreet en kwam met een ruk overeind. Ik daarentegen had de stok al lang op de grond gesmeten en begon er als een gek zand naar toe te schoppen. Het vuur was redelijk vlug gedoofd en al snel waren er alleen nog maar een paar zwartgebladerde stukjes schors al resultaat. Vanachter mijn rug hoorde ik opeens zacht gegrinnik en toen ik me omdraaide zag ik Dean die moeite had om zijn lachen in te houden. Toen hij eenmaal mijn verwarde uitdrukking opmerkte ging hij meteen over in de slappe lach. Ik glimlachte zelf ook. Het had er vast idioot uit gezien.






‘Ongelooflijk…’, lachte Dean toen hij eindelijk weer een beetje bij had kunnen komen. Hij veegde snel met de rug van zijn hand een traan uit zijn ooghoek van het lachen en richtte zich met een grote glimlach op mij. ‘Je maakt me altijd zo aan het lachen… ik bedoel, met alles wat je doet … als iets tegen zit ben jij er altijd die alles veel verdraaglijker maakt.., zei hij met de mooiste glimlach die ik ooit gezien had. Ik smelte helemaal door die ene zin. Meende hij dat nou echt? Ik probeer wat te zeggen en wil naar hem toe lopen maar door mijn benen die nu als pudding aanvoelen, verlies ik mijn balans en val opzij. Alles lijkt opeens in slow motion te gebeuren. Ik zie Dean’s ogen groot worden en zie hem al proberen om mijn val te voorkomen. Hij strekt zijn arm al uit. De grond komt steeds dichterbij en ik sluit mijn ogen al, wachtend op het contact me de grond. Dan voel ik een zachte hand die zich om mijn pols sluit en een andere hand die zich zachtjes in mijn rug plant. Mijn ogen vliegen meteen weer open en ik kijk recht in het gezicht van Dean die nu maar enkele centimeters bij me vandaan is.











(flower)xx MUWAHAHAHA is het volgens jullie een leuk idee om het volgende hoofdstukje ook nog maar hierop verder te gaan? Of moet ik meteen doorgaan naar het volgende monster wat het trio te wachten staat?