Chapter 10 ~ Sarah Johnson

Het liedje was afgelopen en daarmee werd ook de ceremonie afgesloten. Het hele liedje door had Eleanor mijn hand fijn geknepen, maar nog steeds hield ze mijn hand stevig vast. Harry stond op deed het bekende soldatenteken naar Liam en ging er met snelle passen vandoor. Ik zat in tweestrijd, Eleanor en Harry hadden me beide nodig, alhoewel ik daar sterk aan begon te twijfelen door Harry zijn gedrag.

'Ga achter hem aan, ik red me wel.' fluisterde Eleanor. Een tweede keer hoefde ze het niet te zeggen. Ik stond op en liep dezelfde richting uit waar Harry verdwenen was. In de verte zag ik dat zijn snelle passen omgevormd waren tot rennen. Ik schopte mijn hakken uit, die zou ik later wel ophalen, en holde achter hem aan.

'Harry, wacht!' riep ik toen ik wist dat ik hem nooit in zou kunnen halen. 'Harry!' Het leek alsof hij langzamer begon te lopen, waardoor ik ook over ging op wandelen, zodat ik op adem zou kunnen komen. Een verschrikte gil verliet mijn mond, toen ik hem in elkaar zag zakken, midden op de weg. De laatste passen rende ik sneller dan ik ooit in mijn leven gedaan had om daarna op mijn knieën te zakken naast mijn snikkende vriend.

'Harry?' Mijn stem was niet meer dan een fluistering en voorzichtig legde ik mijn hand op zijn schokkende schouder. Hij richtte zijn hoofd naar mij op en ik slikte bij het zien van zijn betraande wangen. Maar het meeste was ik onder de indruk van de pijn die duidelijk af te lezen was uit zijn ogen. Ik plaatste mijn handen op zijn wangen en dwong hem me aan te kijken. Hij wende echter zijn blik naar de grond. 'Harry, kijk me aan.' Het verwonderde me dat hij werkelijk naar me luisterde. 'Ik snap dat je het moeilijk hebt, maar je bent niet de enige.' Hij trok even zijn neus op. 'Je snapt het niet, Sarah.' Ik zuchtte en voelde me diep vanbinnen wanhopig. 'Het is niet jouw schuld.' Probeerde ik hem te overtuigen. Hij schudde verwoed zijn hoofd. 'Alsjeblieft, sluit me niet buiten.' smeekte ik, wetende dat dat zijn bedoeling was.