Two

Heel kort keek ik mijn kamer rond. Alles in de kamer was of roze of groen, en het was de enige kamer in het hele gebouw waar maar een iemand in sliep. Een paar weken geleden toen ze hadden besloten dat ik waarschijnlijk toch nooit weg zou gaan en dat ik te oud werd om bij zesjarige op een kamer te liggen had ik een eigen kamer gekregen. De kleuren vond ik vreselijk, ten eerste had ik nooit iets gehad met roze en het groen dat ze hadden gebruikt was een veel te vrolijk kleurtje. Elke keer als ik wakker werd verwacht ik dat er binnen no time een eenhoorn voor mijn bed zou verschijnen. Jammer genoeg was dat nog steeds niet gebeurt. Anders was ik nu vast en zeker rijk geweest door hem te verkopen. Naast mijn nogal kleine bed stond een tafeltje met daaronder een la. De chocolade verscheen al snel in de la die buiten een paar oude verpakkingen volkomen leeg was. Hierna liep ik snel weer de twee trappen af totdat ik in de lange gang aankwam. Er waren aan de gang zes andere kamers verbonden. De keuken, de eetkamer, de woonkamer, de speelkamer, de WC en de kamer van de leiding. Ik liep de speelkamer weer in waar Tim, Harry en James alweer aan het spelen waren. Ze leken mijn uitval van net al helemaal vergeten te zijn en gingen weer helemaal op in hun "Probeer de pop te vermoorden" spelletje. Alicia zat naar hun te kijken terwijl ze probeerde de post ,die ze waarschijnlijk net uit de brievenbus had gehaald, te sorteren tussen reclame en belangrijke brieven.
'Heeft er iemand nog post gekregen?' Er waren twee kinderen, Felicia en Thomas, die om de zoveel tijd weleens een brief kregen. Felicia van haar biologische moeder, haar moeder had veel moeite gedaan om haar bij zich te laten houden maar na verloop van tijd merkte ze toch dat het opvoeden van een kind haar te moeilijk was. En Thomas had ooit bij een oud vrouwtje geleefd die zoals hij zei de beste ouder was die er kon zijn. Maar na elf jaar bij haar geleefd te hebben was de vrouw te oud geworden om nog goed op Thomas te kunnen passen en het werd eerder het omgedraaide. Thomas werd hierheen gestuurd en het vrouwtje naar een bejaardentehuis. Maar ze bleef braaf om de zoveel tijd een zelfgeschreven brief naar hem sturen.
'Niks, alleen maar rekeningen. Oh en hier, een verjaardag kaart van je school.' Ze stak een spuug lelijke kaart naar me toe. Het was een glinsterende zilveren kaart waar gefeliciteerd opstond. Elke letter had een andere kleur en die kleurtjes bezaten ook weer glitters. Achterop stond er nog een keer gefeliciteerd met daaronder een handtekening van waarschijnlijk de directeur.
'Ze hebben werkelijk een geweldige smaak daar niet?' Sarcastisch stak ik de kaart voor haar neus. 'Achja, niet iedereen kan zo smaakvol zijn als jou.' Ze keek me even lachend aan en richtte zich daarna op de twee stapels post voor zich. Het was belachelijk hoeveel post er in een dag binnen kon komen.
'Wanneer komt de rest weer terug?' 'Ongeveer een uurtje vanaf nu. Joan heeft me net ge-smst dat de film iets later begonnen was omdat hij in het chinees opstartte.' Langzaamaan voelde ik een lachbui opkomen. Ik zag ze al helemaal zitten staren naar het scherm en dat er dan opeens een Chinese versie van Madagascar opkwam. 'Wat eten we vandaag?'
'Ik vroeg me af of jij misschien pannenkoeken kon bakken?' Mijn specialiteit. Pannenkoeken die er geweldig uitzagen en zo mogelijk nog beter smaakten.
'Ik begin wel alvast met beslag kloppen dan, staat alles al klaar of moet ik het zelf pakken?' 'Het beslag staat op het aanrecht melk en eieren in de koelkast en kommen en een garde kan je zelf wel vinden.' Ze was eindelijk klaar met de stapels post en begon nu het koffietafeltje af te ruimen. 'Succes.' Ik verdween de keuken in. Het was een standaard witte keuken met in de hoek een klein tafeltje waar we altijd zaten als we aardappels schilden. Of iets anders natuurlijk maar meestal waren het aardappelen. Alles werd door mij in een grote kom gegooid en nadat ik mijn haar in een nogal vreemde staart had gepropt begon ik met het roeren. Het waren drie pakken die ik tegelijkertijd in een kom had gegooid. In totaal waren er zo'n zes pakken dus zal ik zeker nog een keer beslag moeten kloppen. Toen het beslag eindelijk zonder korreltjes of stukjes ei in de kom zat zette ik hem vermoeid weer neer. Mijn arm leek door het kloppen zelf in pannenkoeken beslag te zijn veranderd. Twee koekenpannen kwamen uit het kastje onder het fornuis en na er een beetje boter in te hebben gespoten begon ik met het bakken van de pannenkoeken.