One

Geïrriteerd gooide ik mijn boek op het al overvolle koffietafeltje. 'Kunnen jullie gewoon voor een keer jullie bek houden?' De drie kleine jongetjes keken me geschrokken aan. De actie figuren die ze net nog gewelddadig en niet bepaald geluidloos tegen elkaar aan sloegen lagen nu vergeten op de grond. Twee van de jongetjes hadden een lichte huid een met blond haar en de ander met zulk donkerbruin dat het bijna zwart leek, de ogen waren echter bij beide blauw. De andere leek een totaal tegenbeeld van hun te tonen. Hij was duidelijk zichtbaar van Aziatische afkomst was. Hij had Zwart haar en donkerbruine ogen. Het enige dat de jongetjes alle drie gemeen hadden was dat ze zeven waren en hier zo'n drie weken geleden waren gedropt door hun voormalige adoptieouders omdat die de druk zogenaamd niet meer aankonden. Oftewel ze waren op de jochies uitgekeken. Hoe irriterend ze soms ook konden zijn ik kon het niet voor mogelijk houden dat iemand deze drie kleintjes zomaar op een totaal onbekende plaats konden droppen. Het was dat ze nog jong waren en snel aan dingen gewend raakten maar anders had de leiding hier grote problemen gehad.
Ik had voor nu ermee ingestemd even op de jochies te wachten tot Alisia terug was van de winkel. Alisia was hier de oppermeester, wat dus betekende dat ze praktisch over alles alles te zeggen had. Dan hadden we ook nog de gewone leiding die nu samen met de rest van de kinderen op een van de zeldzame tripjes gingen, naar de bioscoop dit keer. Het gebeurde maar heel zelden dat er een tripje naar buiten was buiten de bezoekjes naar het park of de ene keer per week dat de ouderen mee moesten nar de supermarkt. In Huize Rosalye of hoe het door mij vaker werd genoemd "Het Kot" dachten ze dat als we te vaak weg zouden gaan voor speciale dingen het gewoonweg niet meer speciaal zou zijn. En ze wouden natuurlijk niet toegeven dat het te duur was om vaker dan een keer per twee maanden iets te gaan doen.
Door mijn zogezegd onbeheersbaar karakter mocht ik vrijwel nooit mee naar zulke uitstapjes. Niet dat ik er nou echt over inzat zo leuk was het nou ook weer niet om met twintig andere kinderen van vier tot dertien opgescheept te zitten. Ik was de oudste nadat een paar weken geleden Robby, een jongen waarmee ik altijd goed heb kunnen opschieten, zoveel had opgespaard met zijn bijbaantje in een restaurant vlakbij het kot om een eigen huisje te kunnen huren.
Het enige wat ik ervan had gezien waren een paar foto's en laten we zeggen dat er met die elf foto's het hele huis zichtbaar was. En kinderen jonger dan de vier werden er niet vaak binnengebracht hier. Waarop ik natuurlijk weer een uitzondering was. Toen ik hier gebracht werd dachten ze dat ik waarschijnlijk net was geboren, het was toen zeventien Juni en sindsdien ben ik op zestien Juni jarig. Of het ook echt zo is zal waarschijnlijk niemand weten behalve mijn ouders. En aangezien het enige wat die bij mij hadden achtergelaten een ring was aan een grove ketting leek het me ook niet dat hun het zo belangrijk zouden vinden om mijn geboortedatum bekend te maken. Pas drie dagen later hebben ze me een naam gegeven. Die stond gegraveerd in de achterkant van de ring. Ondertussen was die al bijna weer verdwenen maar als je heel goed keek kon je nog altijd zien dat er Tyra in stond.
En er was ook nog een rood dekentje waar ik ingerold zou zijn geweest maar die was toen al zo versleten dat je het niet echt meer iets dat nagelaten aan mij was kon noemen.
Door een harde bonk werd ik weer teruggetrokken uit mijn dagdroom. Tim, Harry en James keken mij nog steeds met dezelfde blik aan. En daarachter stond de net nog genoemde Alisia die zo te zien twee niet bepaald lichte boodschappentassen naar binnen had gebracht. Nog voor ik haar iets had kunnen zeggen pakte ze de tassen weer op en liep richting de keuken.
'Het spijt me kleintjes, gaan jullie maar gewoon verder spelen dan help ik Alisia even met de boodschappen. Wel braaf zijn hé?' Ja en natuurlijk deed ik nu weer alsof ik een engeltje was en hun nooit had toegeroepen dat ze hun bek moesten houden. Niet dat ik er spijt van had dat ik het had gedaan, nee totaal niet eigenlijk het was een goede manier geweest om ze eens stil te krijgen, maar ik denk niet dat Alisia er al te blij mee was geweest als ik haar vertelde wat ik ze had toegeschreeuwd. Ze zei dat we vooral rustig tegen hen moesten zijn en ze de eerste paar weken een beetje los moesten laten zodat ze konden wennen aan hun nieuwe omgeving. Nou dat was dus in ieder geval uit mijn kant al niet gelukt.
'Kan ik helpen?' Ze was al druk bezig met de grote hoeveelheid te gezond voedsel in de koelkast te leggen.
'Als je wilt kun je alles in de kastjes leggen, je weet waar het moet.' Al bijna vijf jaar lang hielp ik na elke keer dat ze boodschappen hadden gedaan mee om de spullen daarna op te bergen. Na de veel te veel pakken rijst te hebben opgeborgen en de overige dingen ook een plek te hebben gegeven keek ik in de tas of dat mijn trouwe beloning er ook inzat.
Zolang ik volgens alle leidingen hier een hele week braaf was geweest kreeg ik een reep chocolade. En zolang ik chocolade zal krijgen zal ik braaf in alles meegaan wat ze me zeiden te doen. Het enige ongezonde dat we hier op een normale dag kregen was een fruitreep om vier uur s'middags. En zelfs die was naar mijn idee iets heel veel te gezond.
'Ik ga hem even boven leggen voor de anderen weer terugkomen.' Dat was ook een deel van de chocoladedeal, geen van de andere kinderen hier mocht het weten. 'Ben zo weer terug.'