Prologue

De twee baby's lagen vredig naast elkaar te slapen, hun kleine mondjes smakten in koor terwijl achter hun oogleden hun ogen duidelijk niet stil konden blijven staan. Beide kregen ze een ketting aan waarvan je met een eerste blik erop kon zeggen dat het gesmeden was met de handen van een vakkundig en bovenal geduldig smid. Zodra de ketting zachtjes op hun huid werd gelegd, kwam er een gloed vanaf waarvan ,als je niet blind wou worden, je je ogen zou moeten sluiten. Toen het felle licht uiteindelijk langzaamaan verdween was het enige wat er nog op de ruwe houten tafel lag een groot doek dat de baby's voor hun korte tijd die ze erop hadden gelegen had moeten beschermen. Voor even.


Een zilveren auto kwam in een laag tempo de hoek van de hiervoor al een lange tijd verlaten weg rijden. Het was half Juni wat betekende dat het bijna zomer was, maar de mistbanken en de ijzige regen die om de zoveel dagen de mensheid aanvielen, maakte je een heel ander verhaal wijs. De bestuurster van de auto, een oudere vrouw van rond de zestig met dik grijs haar dat net niet voor haar haar ogen viel en de naam Sophia Lenis , zag nog net een van de twee gekleurde bolletjes stof bewegen voor ze er langs was gereden zonder ook maar iets te merken. Hard stond ze op de remmen van haar al niet al te snel gaande auto waardoor deze piepend en kreunend tot stilstand kwam schuin voor de plek waar ze de twee bolletjes had zien liggen. Nog voor de auto helemaal stil stond was ze er al uit gesprongen en liep geschokt naar de twee pakketjes die bijna niet te zien waren vanaf dit punt door het hoge gras waar ze in waren gelegd. Nu ze er vlak voor stond zag ze dat de twee bolletjes, eentje blauw en de andere rood was, in werkelijkheid twee minuscule mensjes waren die als een rollade in een dekentje waren gerold. Bij de ene was alleen een egaal stukje voorhoofd te zien terwijl bij de andere een groter deel van het gezicht was te zien waaronder een lichtelijk paars uitgeslagen neusje. Ze liep er voorzichtig heen om niet over de wortels die hier en daar uit de aarde stoken te struikelen waarna ze de twee rollades oppakte en ze al net zo voorzichtig richting haar auto meenam, en ze zo mogelijk nog voorzichtiger ze erin te leggen. De achterbank leek veel te groot voor de twee kleine bolletjes en ze zouden er waarschijnlijk met ook maar een kleine onverwachte beweging vanaf glijden. Maar de stoel naast haar zou groot genoeg zijn voor een van de twee maar de ander zou dan alsnog achterin gelegen moeten worden.
Nog geen uur later haalde ze de twee meisjes, die inmiddels alweer een gezonde kleur hadden gekregen door de warmte die ze had omspoeld in de oude maar goed verzorgde auto. Hun ogen waren al die tijd gesloten gebleven, ze merkten niks van de bezorgde vrouw op de voorbank of de muziek die zachtjes door de auto heen klonk.
Met in elke arm een van de pakketjes klom ze de auto weer uit en sloot hem onhandig af door hem met haar achterwerk dicht te duwen en met haar tanden op de sleutel bijten waarna de auto een zwakke oranje gloed uit de lampen liet schijnen. Zorgvuldig naar de treden starend liep ze de korte trap uit op waarna ze bij een deur kwam met afgebladerde groene verf. Het paste totaal niet in het plaatje bij het mooie bakstenen huis met de paarse bloemetjes die onder elk raam hingen. Nog voor ze een manier had kunnen verzinnen om aan te bellen hoorde ze een slot klikken waarna de deur langzaam opengetrokken werd.