OO2

Een hand zorgde ervoor dat hij het boek niet kon signeren, waardoor hij verplicht was om werkelijk op te kijken naar de eigenaar van het pasgekochte boek. Voor hem stond een lange magere vrouw met zwart haar dat tot halfweg haar rug kwam. Haar huid was bleek, wat hem wel beviel. Hij schatte haar in de dertig. Haar witte tanden werden zichtbaar toen ze Liam aankeek met een flauwe glimlach. “Wil je er alsjeblieft iets bijschrijven voor een vriendin?” vroeg ze. In principe deed Liam zo’n dingen niet, of toch niet meer. Die tijd lag achter hem, net zoals de tijd dat hij elke fanbrief uitgebreid beantwoordde. In plaats van te weigeren wachtte hij af. Als hij nu iets zou zeggen zou hij waarschijnlijk te bot reageren. Hij zat hier al te lang vastgekluisterd aan een houten stoel zonder een glaasje frisdrank.
“Voor Jayda,” zei ze, “meer hoef je niet te schrijven.” Langzaam veranderde zijn geforceerde glimlach in een pijnlijke grimas. De naam alleen al was genoeg om oude wonden opnieuw open te rijten. Vier jaar, zeven maanden, twee weken en drie dagen. Zo lang was het geleden. Hij wist alles nog precies tot in de details en soms leek het alsof de herinneringen alleen maar scherper werden naarmate de tijd verstreek. “Goed”, mompelde hij en gehoorzaam nam hij zijn pen terug vast. In sierlijke letters schreef hij de boodschap. Onbewust vroeg hij het zich af. Het was mogelijk, hoewel de kans ontzettend klein was. “Bedankt.” Nog voor hij de kans had om het te vragen, was de lange smalle vrouw verdwenen en had ze plaats gemaakt voor een man van middelbare leeftijd die hem uitlegde dat hij het boek als cadeau gekocht had voor zijn vrouw. Liam beet op zijn onderlip en probeerde de brandende vraag uit zijn hoofd te bannen, maar zijn pogingen waren tevergeefs. Ergens besefte hij dat het zo goed als onmogelijk was dat het om dezelfde Jayda ging die hij ooit gekend had, maar er was nog altijd dat ene naïeve sprankeltje hoop. Het enige wat hij zeker wist was dat ze ieder boek van hem zou lezen en hem zou blijven volgen, figuurlijk dan.