Elf

      'Hier, dan voel je je beter.'
      'N-nee. Ik wil niet.'
      'Jawel. Kom, ik heb het al voor je in stukjes gebroken.'
      Met trillende handen pakte hij het stuk chocolade aan en stak het in zijn mond. Het was zoet en de smaak ervan bracht hem weer een beetje bij zinnen. Het werd weer helderder in zijn hoofd en de vreselijke gedachten verdwenen.
      'Je hebt mijn leven gered, weet je dat...'
      Harry schudde zijn hoofd. 'Alleen je ziel is gered.' Zijn stem klonk dof, alsof hij niet meende wat hij zei. Gauw nam hij nog een hap van de chocolade.
      'Een leven zonder ziel is geen leven. Ik ben je eeuwig dankbaar.'
      Harry kon het niet helpen dat hij daar niet helemaal in geloofde. Hij at zwijgend van de chocola en wilde hier het liefste zo snel mogelijk weg. Hij hoorde hoe zijn oom en tante hem beneden nog steeds uitfoeterden en probeerden om Dirk te kalmeren, terwijl ze dachten dat Harry hen niet kon horen.
      'Wat doe je hier eigenlijk?' vroeg hij achteloos terwijl hij zich achterover op zijn bed liet zakken.
      Ze hoorden hoe tante Petunia mopperend de hal binnen liep om de deurmat schoon te schrobben. Harry verbaasde zich over het feit dat ze geen hogedrukspuit gebruikte, maar waarschijnlijk deed ze het met de hand, omdat de buren anders zouden vragen wat er aan de hand was. Als ze zich dat niet al afvroegen toen Harry, zeulend met Dirk, achter mevrouw Vaals aan strompelde met een toverstok in zijn hand. Het moest er vreemd uit hebben gezien, besefte hij.
      Harry keek naar links toen hij nog altijd geen antwoord had gehad.
      'Cho?'
      Ze was op haar knieën neer gezonken op Harry's houten voer en had haar handen voor haar gezicht, zodat hij niet kon zien of ze nou huilde of niet. Toch waren de geluiden een onmiskenbaar gesnik en Harry kwam verrast overeind. Hij wist niet wat hij hiermee aan moest en legde een beetje schoorvoetend een hand op haar schouder.
      'Cho?'
      'Ik - ik kwam je opzoeken,' fluisterde ze door haar tranen heen. Ze had haar handen weggehaald en Harry zag dat haar gezicht nat en rood was. 'Je beantwoordde mijn brieven niet en ik dacht...'
      Harry had haar brieven bewust niet beantwoord, omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. Ze gingen vaak over Carlo en wat er precies was gebeurd in de doolhof. Maar hij kon daar niks mee. In zijn dromen beleefde hij het al vaak genoeg en hij wilde er dan niet ook nog eens over lezen en schrijven. Hij wist echter niet of hij dit aan Cho moest laten weten.
      'Laat maar,' zei ze. 'Je wilt het er niet over hebben, merk ik.'
      'Liever niet, nee,' gaf Harry met tegenzin toe. Hij draaide zijn gezicht weg, zodat ze zijn blik niet kon opvangen en veegde geïrriteerd lang zijn ogen.
      Het komt gewoon omdat zij ook huilt, hield hij zichzelf voor. Het is gewoon de ontlading van wat er gebeurd is, meer niet. Het is niet om Carlo.
      Maar wie hield hij voor de gek? Cho kon, ondanks dat zijn brillenglazen het licht reflecteerden zodat zijn ogen niet zichtbaar waren, raden dat hij op de grond zat te janken en de situatie even niet meer aankon. Het was ook niet vreemd dat hij hij nu haar hand op zijn schouder voelde, die zachtjes en kalmerend op en neer streek.
      'Het geeft niet,' zei ze zacht. 'Ik - ik vind het ook erg.'
      Plots waren haar armen overal en hielden ze hem stevig vast. Harry luisterde even of oom Herman of tante Petunia misschien naar boven zou komen, want dan zou Cho zich moeten verbergen. Dit gebeurde echter niet en alles in zijn lichaam concentreerde zich weer op Cho die die hem met haar eigen betraande ogen aankeek.
      'Ik zal je wel in moeilijkheden hebben gebracht,' zei ze en er verscheen een ondeugend en waterig glimlachje op haar gezwollen gezicht.
      'Het geeft niet,' zei Harry schor. 'Ik - ik red me er wel uit. Hopelijk mag ik hier weer gauw weg.'
Cho knikte en even voelde hij haar lippen op die van hem. Toen hij over zijn overrompelde gevoelens heen was en niets liever wilde dan haar kus beantwoorden, hield ze op en streek een lok haar uit haar gezicht.
      'Sorry,' zei ze verontschuldigend en ze werd nog roder. 'Ik - ik ga al.'
      'Nee,' zei Harry gauw en hij pakte haar arm beet zodra ze opstond. 'Blijf.'
      Cho knikte en nu was het Harry's beurt om zijn armen met een lichte aarzeling om haar heen te slaan. Hij voelde hoe ook zijn gezicht rood werd, maar schonk daar geen aandacht aan.