55. || Rainbows ||

"Hoezo dat? Niall, je kraamt onzin uit!" riep Justin en begon ook te lachen. "Nee, geen onzin. Echt waar. Dat mens, staarde. Naar. Je whahahaaha sicpack!" kraamde ik moeizaam uit en begon weer te lachen. Justin keek me nu echt aan zo van; 'wtf?!'
Ik ademde een paar keer diep in, en uit, om tot rust te komen. Oké, het ging weer. "Niall, Wanneer zou ze dat hebben kunnen doen?!" riep Justin een beetje kwaad. Hij wou duidelijk weten wat er aan de hand was. Zo lol dat mensen het altijd vergeten als ze slaapgewandelt hebben. Ik nam nog eens een hap lucht en probeerde serieus te blijven. "Vannacht." zei ik met mijn gezicht uitdrukkingloos. Oh shit, dat klonk fout. Justin trok wit weg en staarde wat raar voor zich uit. "Sorry Jus, het is niet wat je denkt... Gisternacht ben je gaan slaapwandelen. En ik ben je gevolgd naar de lobby. We liepen in ons ondergoed en die receptioniste keek de hele tijd naar je sixpack." maakte ik hem duidelijk. Hij kreeg alweer wat kleur, maar was nog een beetje bleek. "Waarom hield je me niet tegen dan?" vroeg hij zonder me aan te kijken. Hij leek echt boos. Zijn handen waren als vuisten gebald en de frons op zijn voorhoofd stond kwaad. Ik ging wat rechter zitten. Het bed kraakte en zoals altijd borrelde er bij me een schuldgevoel op. Waarom hád ik hem eigenlijk niet gestopt?
"Omdat... Omdat ik dacht dat het grappig zou zijn..." Ik had nu geen moeite meer mijn lachen in te houden. Justin was echt niet blij met wat ik gisteravond, niet gedaan had. "En? Was het grappig?" snauwde Justin en stond kwaad op. "Nee, sorry! Wat had jij in eerste instantie gedaan als het je zou overkomen?!" riep ik en stond ook op. Waarom was hij altijd zo snel boos? Om niks!
"Ik...-" begon hij en een kleine grijns ontstond op zijn gezicht. "Zie je nou wel? Jij zou hetzelfde hebben gedaan. En dan zou ik je vergeven omdat het inderdaad wel lollig is." zei ik zachtjes en ging naast hem staan.