45. || Rainbows ||

"Waarom vind je dat zo erg?" vroeg ik toen Justin weer wat rustiger was. Hij leek even na te denken. Twijfelde over zijn woorden en dacht nogmaals na. "Ik... Weet ik eigenlijk niet... Het is gewoon- ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, ik voel me gewoon..." stotterde Justin. De woorden leken nou niet bepaald vloeiend uit zijn mond te stromen. "Je bent jaloers." gokte ik grijnzend. En dat terwijl we nog niks hadden! Of wacht, we hadden niks toch? Tenminste; niet dat ik wist of zo...
"Nee dat is het niet!" riep Justin meteen. "Justin is jaloeeers, Justin is jaloeeerrs..." plaagde ik hem vrolijk en stond op. Ik begon rondjes te huppelen door de kamer en zong; "Justin. Justin, Justin is jaloooeeers, zijn gevoelens veranderen van koeeers, Justin Justin, Justin heeft geen woorden,..-" zong ik verder. Justin keek me woedend aan. "Hij gaat me zo vermoorden.... Justin, Justin, Justin is heel lief, meeeeeestal is hij een echte hartendief." zong ik en grijnsde. Daarna snelde ik hem naar Justin's kamer. Daar op het bed verstopte ik me onder de dekens en hoopte dat Justin me niet vond. Toen ik een zwaar iets op me voelde vallen wist ik dat hij me gevonden had. "Liegeheersbeestje, ik ga je niet vermoorden." grinnikte Justin. Ik kreunde. "Oh nwee? Iwk gwelhoof dwhat jre dwhat nwhet gwedaan hwebt." mompelde ik tegen de dekens aan en haalde diep in om zoveel mogelijk zuurstof binnen te krijgen. Dat lukte niet echt want er kwam nauwelijks lucht door de dekens heen. "Oh shit, serieus?" riep Justin paniekerig en ik voelde hem van me af gaan. Meteen sloeg ik de dekens van me af en hapte naar lucht. "Nee, ik leef nog. Maar hoe noemde je me?" bedacht ik me ineens en begon te lachen. "Liegeheersbeestje...." fluisterde Justin beschaamd. Hij zat naast me op het bed en keek naar zijn vingers. Die hij blijkbaar erg interessant vond.