38. Revenge, B

De andere vrouw, die zich voorstelt als Elisa (natuurlijk niet haar echte naam, haar echte naam is Bella, wat een afkorting is van Isabella), weet niet dat ik, zodra ik de kans had, haar gedachten heb gelezen. Ze heeft me prima op de hoogte gebracht, mijn complimenten daarvoor.
'Dus, jullie willen dat ik meega?' concludeer ik.
'Het liefst wel.' In koor bevestigen Elisa en April de conclusie, terwijl het jongste meisje verlekkerd naar het menu kijkt. Zuchtend loop ik terug de keuken door, naar het kantoor van de baas. Ik haal diep adem, herhaal mijn smoes (bedenk een aantal verduidelijkende gebaren en Franse woorden) en klop aan.

Als ik terug kom bij de toonbank, zonder schort en naamplaatje, hebben de drie vrouwen een broodje besteld bij Louise. Ik neem afscheid van mijn collega's, steeds maar herhalend dat ik op reis ga. Wanneer ik bij Lou aankom, zie ik dat ze rood aangelopen is en haar ogen verdacht glimmen.
'Ga... Ga je voor altijd weg?' vraagt ze. Huilend. Niks tegen huilen, echt niets onaardigs, maar dit... dit gaat te ver. Langzaam neem ik een besluit en knik.
'Jup, waarschijnlijk wel, ja...' ik doe hard mijn best om ook verdrietig te klinken, wat aardig lukt omdat ik het jammer vind dat ik weer weg moet, maar aan de andere kant begin ik te grijnzen. Het avontuur lokt, en ik kan het niet weerstaan.
De tranen lopen langzaam over haar wangen. Vrouwen... Ik zal vast snel vervangen worden, er is met gemak iemand met een beter Frans te vinden.
Na het afscheid, en als de drie hun eten op hebben, beginnen ze te praten.
'Heb jij enig idee waar ze het meisje, haar zus -' met een gebaar naar het kleinste meisje '- gevangen houdt?'
Als ik het niet dacht. Voor ieder verdwenen meisje komen er mensen, onsterfelijken, naar mij. Alsof ik het kan helpen dat zíj weer eens iets stoms doet! Alsof het aan mij ligt. En dan gebruik ik het trucje, hetzelfde trucje, en geef hetzelfde antwoord: 'Ik weet het niet.' Maar dit keer is het anders. Dit keer weet ik het wel, en op het moment waarop ik me dat realiseer, weet ik dat ik niet de enige ben. 'Ze is in de Kolonie, dat zeker weten. Het meisje, bedoel ik. De Koningin denkt constant aan haar.'
Verwonderd vraagt het derde meisje, Christina: 'Hoe weet je dat? Oh, ik ben Christina, trouwens.'
Ik kan me nog net bedwingen, en zeg: 'Blake', in plaats van 'Dat weet ik'.
'En... Hoe weet je het?'
'Dat wil je niet weten. Het is raar, eng, ongelofelijk.'
'Ha! Da's een goeie! Nou, ik ben wel wat gewend, hoor. Slecht argument.'
Oké, ik moet toegeven dat ze gelijk heeft en vertel de halve waarheid: 'Nou, ik kan gedachten lezen. Klinkt raar, weet ik. Meestal doe ik het niet, dan staat het uit...' Langzaam verstom ik.
Tot mijn verbazing reageert ze heel begripvol: 'Hmmm... Ja het is best irritant om steeds te zien wat anderen denken, lijkt me. Kun je mijn gedachten ook lezen?'
Ik knik, en voor de gein demonstreer ik het. Wat ik lees, verbaasd me eigenlijk niet eens meer. 'Dus jij ook? Gaaf! Ik heb nog nooit iemand anders ontmoet die ook kon Lezen! Lees je altijd, of zet je het ook uit?'
Voor ieder ander zou dit onbegrijpelijk klinken, of we zouden voor nerds uitgemaakt worden, maar dat kan me niets schelen.
'Uit,' antwoord ze. 'Ik voel me zo onbeleefd als ik de hele tijd lees wat andere mensen denken.' Ze bloost lichtjes, schattig. Ik wil verder praten, maar word onderbroken door Elisa.
'Sorry dat ik jullie stoor in jullie uiterst interessante gesprek -' was dat sarcasme? '- maar er is iemand in gevaar. En zelfs dát weten we niet zeker. Zullen we ons op de Kolonie, op Francisca concentreren?'
Met tegenzin, grote tegenzin, zeg ik: 'Ik weet niet precies waar de Kolonie is. Niemand weet dat, vanbinnen kun je alleen de omgeving zien. In andere woorden, die ken ik wel. We zouden een atlas kunnen gebruiken.'
'Een átlas?' Elisa's stem schiet omhoog. 'Hoe wil je die hier krijgen! We zitten minstens vijftien kilometer van het dichtstbijzijnde huis vandaan, naast de snelweg! Als er niet eens huizen te bekennen zijn, waarom zou je een atlas vinden?'
Ik kijk of niemand het ziet, en neem ze mee naar een afgelegen hoekje, waar ik opnieuw oppas dat niemand meekijkt. 'Ik zal het demonstreren.'
Ik concentreer me op de atlas die in de kast staat, in de kamer die ik gehuurd heb. Al snel zie ik hem helemaal voor me; de ezelsoren, potloodstrepen, waterschade en de druppels koffie die ik er per ongeluk op heb laten vallen. Ik zie precies op welke bladzijden die achter zijn gebleven, de kaart van Spanje, het Iberische Schiereiland. Binnen een minuut heb ik de atlas in mijn hand - snel, maar wel langer dan normaal, tijdje niet geoefend. Het is grappig om Christina's reactie te zien, precies zoals ik al had verwacht. Hoewel ze dus blijkbaar meer rare dingen heeft gezien (waar zou ze het toch over hebben?), verbaast het haar, overduidelijk. Ik hoop maar dat ze mijn gedachten niet leest nu, ze zijn... privé.
'Één van de basis gaven,' mompel ik. 'Spullen naar je toe halen.' Na een korte stilte vervolg ik: 'Oké. We zoeken naar een plaats met gemiddeld klimaat. Niet koud, niet warm, niet te regenachtig, maar ook niet te zonnig.'
'Dat kan overal zijn,' merkt Christina op. Ik denk dat ik haar naam af ga korten.
'Ja, inderdaad. Maar, dat was alleen nog maar het klimaat. Ik ben er opgegroeid, ik weet echt wel wat meer. Het landschap: Heuvelachtig -geen bergen- en met gras. Niet tuintjes en zo, maar grasvelden. Een soort akkers maar dan met gras, overal kun je het zien. Er waren nooit kompassen, tenminste ik mocht ze niet zien, dus ik weet niet of het noord, zuid, oost of west was, maar er was altijd één kant met een bos. Met naaldbomen én, eh, gewone bomen. En er zijn rotsen, en nog iets...' Oh shit. Mijn hele leven heb ik geprobeerd die plek te vergeten. Nooit gelukt, en nu, nu ik het nodig heb, poef! Weg.
'De zee! Sorry. Even vergeten, er is kust. Overal. Je hoort de zee bijna de hele tijd, na een tijdje valt het niet meer op. Ik merkte het eigenlijk pas toen ik het hier niet meer hoorde.'
'Sorry, maar hoe kan het dat je niet weet waar het is? Je bent er toch geweest, of zelfs opgegroeid?' Chris. Dat is een goede afkorting.
Nog steeds met de atlas in mijn hand, kijk ik haar aan. Ze heeft de vraagtekens echt bijna letterlijk op haar gezicht staan. Privé gedachten. Ze herhaalt haar vraag: 'Hoe kan dat?!'