|| 02
‘Nee joh, ik heb echt niemand op het oog!’ verweerde ik me nogmaals. Mijn zusje zat dicht bij me en keek me sneaky aan. We waren net klaar met het buiten zetten van de Cuccos die nu vrolijk buiten rondfladderden. ‘Tuurlijk wel, je bent al 16 het word nu wel eens tijd!’ Antwoordde ze beledigd. Ik moest lachen maar schudde mijn hoofd.
June liet zich languit op het krullerige gras vallen en zuchtte. Ze leek even moeite te hebben het onderwerp te laten gaan. Ik wendde me af en keek achterom waar mijn vader onze kant op kwam. Zijn forse snor zat niet helemaal in model vandaag en dat was duidelijk te zien van een afstandje. ‘De postbode is net langs geweest, ik heb een brief van Jake gekregen, hij komt morgen waarschijnlijk even langs’ Ik zag dat June’s humeur weer wat beter werd.
Ik was ook blij weer wat van Jake te horen. Mijn 18-jarige broer had ergens werk in Lake Hylia, wat hier een heel eind vandaan lag. Hij stuurde ons af en toe brieven om te laten weten hoe het met hem ging. Maar een bezoekje, dat was al helemaal leuk. ´En misschien kunnen jullie zo even helpen met het brood, ik voel me niet geweldig´ Ik en June knikten gehoorzaam.
Mijn vader wreef even over zijn schouder en slenterde vervolgens weer weg. June begon gelijk weer te praten. ‘Wauw, dat is echt leuk, ik heb hem al een halfjaar niet meer gezien!’ Haar mond zat in een onbreekbare glimlach. Ik knikte instemmend. ‘Ik vraag me af hoe het is daar, ik kom eigenlijk nauwelijks verder dan deze boerderij.’ Zei ze terwijl ik een mooi wit bloemetje uit het gras plukte. ‘Ja, jij bent 12 jaar en het lijkt me geen goed idee om jou los te laten lopen’ Na mijn zin begon June met een onschuldige blik aan een plukje in haar lichtrode haar te draaien. ‘Misschien fleurt het je op als je weet dat ik ook nog maar weinig in Hyrule gezien heb, maar het komt vast wel later’
Ik dacht weer terug aan het moment dat ik voor het eerst in Castle Town was, de drukte was overweldigend, maar wat verwachtte je ook in de hoofdstad. Ik was ook als klein meisje nog een keer mee geweest naar Kakariko Village, een klein stadje een eind hiervandaan. Maar lang was ik daar niet gebleven, niet lang genoeg om veel indrukken op te doen teminste. Het was ook redelijk normaal dat mensen bleven waar ze waren geboren, en niet vaak buiten dat gebied kwamen. Hyrule kon best wel gevaarlijk zijn, dus het was niet anders dan logisch dat kinderen niet zoveel zagen. Ik begon het witte bloemetje rond te draaien. ´Zullen we hem maar helpen met de lunch?’ Vroeg ik aan June, ze knikte en stond op. Ik stond ook op en gooide het bloemetje weg. Ik liep samen met haar richting ons huis. ‘Hij zag wel een beetje wit, denk je dat er iets met hem is?’ Ik haalde mijn vaders gezicht weer tevoorschijn, hij leek inderdaad niet zichzelf. ‘Ik weet het eigenlijk niet, ik denk dat hij overwerkt is dat is alles’ June haalde haar schouders op en opende onze voordeur.
June liet zich languit op het krullerige gras vallen en zuchtte. Ze leek even moeite te hebben het onderwerp te laten gaan. Ik wendde me af en keek achterom waar mijn vader onze kant op kwam. Zijn forse snor zat niet helemaal in model vandaag en dat was duidelijk te zien van een afstandje. ‘De postbode is net langs geweest, ik heb een brief van Jake gekregen, hij komt morgen waarschijnlijk even langs’ Ik zag dat June’s humeur weer wat beter werd.
Ik was ook blij weer wat van Jake te horen. Mijn 18-jarige broer had ergens werk in Lake Hylia, wat hier een heel eind vandaan lag. Hij stuurde ons af en toe brieven om te laten weten hoe het met hem ging. Maar een bezoekje, dat was al helemaal leuk. ´En misschien kunnen jullie zo even helpen met het brood, ik voel me niet geweldig´ Ik en June knikten gehoorzaam.
Mijn vader wreef even over zijn schouder en slenterde vervolgens weer weg. June begon gelijk weer te praten. ‘Wauw, dat is echt leuk, ik heb hem al een halfjaar niet meer gezien!’ Haar mond zat in een onbreekbare glimlach. Ik knikte instemmend. ‘Ik vraag me af hoe het is daar, ik kom eigenlijk nauwelijks verder dan deze boerderij.’ Zei ze terwijl ik een mooi wit bloemetje uit het gras plukte. ‘Ja, jij bent 12 jaar en het lijkt me geen goed idee om jou los te laten lopen’ Na mijn zin begon June met een onschuldige blik aan een plukje in haar lichtrode haar te draaien. ‘Misschien fleurt het je op als je weet dat ik ook nog maar weinig in Hyrule gezien heb, maar het komt vast wel later’
Ik dacht weer terug aan het moment dat ik voor het eerst in Castle Town was, de drukte was overweldigend, maar wat verwachtte je ook in de hoofdstad. Ik was ook als klein meisje nog een keer mee geweest naar Kakariko Village, een klein stadje een eind hiervandaan. Maar lang was ik daar niet gebleven, niet lang genoeg om veel indrukken op te doen teminste. Het was ook redelijk normaal dat mensen bleven waar ze waren geboren, en niet vaak buiten dat gebied kwamen. Hyrule kon best wel gevaarlijk zijn, dus het was niet anders dan logisch dat kinderen niet zoveel zagen. Ik begon het witte bloemetje rond te draaien. ´Zullen we hem maar helpen met de lunch?’ Vroeg ik aan June, ze knikte en stond op. Ik stond ook op en gooide het bloemetje weg. Ik liep samen met haar richting ons huis. ‘Hij zag wel een beetje wit, denk je dat er iets met hem is?’ Ik haalde mijn vaders gezicht weer tevoorschijn, hij leek inderdaad niet zichzelf. ‘Ik weet het eigenlijk niet, ik denk dat hij overwerkt is dat is alles’ June haalde haar schouders op en opende onze voordeur.
Er zijn nog geen reacties.