MyNameIsLeyna_

Ze was mooi. Prachtig. Ik snikte nog eens.
“Hier” ze nam wat papieren zakdoekjes uit haar rugzak.
“Dankje” snikte ik. Ze lachte lief.
“Ik ben Leyna” glimlachte ze.
“Charlotte” snikte ik proberend om terug te lachen.
“Euhm, het spijt me van die vraag daar net. Het was niet de bedoeling om je te kwetsen. Het is gewoon Jasper is zo...” ze zweeg even.
“Weet wat je bedoelt. Het is oké.” grijnsde ik flauwtjes.
“Ik zou een moord plegen om voor even in je plaats te staan. Ieder meisje op school droomt over de Cullens ook al zeggen ze van niet” lachte ze weer.
Ze waren oogverblindend maar zij wisten niet het geheim dat ze meedroegen achter hun perfecte lijkbleke huid. Ik knikte.
“Welke vakken heb je vandaag nog?”
Ik gaf haar men lessenrooster uit men zak.
“We hebben ieder vak samen. Fantastisch. Kom op. Ga jij al naar algebra. Ze verwachten je toch niet meer terug. Ik haal je rugzak wel.
Ze verliet de toiletten. Ik pijnigde men hoofd om niet aan hem te denken. Maar er was een ding dat ik niet kon verklaren. Waarom kalmeerde hij me gewoon niet wanneer ik begon te schreeuwen en huilen. Ik had dit allemaal niet moeten door staan als hij het wel had gedaan... maar toch. Ik zou daar na wel kwaad op hem zijn omdat hij men gevoelens bestuurde maar nu wou ik he toch een beetje.
Ik liep als verdoofd naar het lokaal van algebra waar Leyna al stond te wachten.
“Ik dacht al dat ik je moest komen zoeken. Oh en je snoepje is hier al.”lachte ze.
Ik wou naar binnen gaan maar ze hield me tegen. Ze nam haar make-up uit haar tasje en fixte die van mij.
“Ga nu maar” lachte ze. Ik voelde me al terug beter en toen ik Jacob zag was alles terug goed