08. Where is the black paint?

Ik kocht alledrie de tijdschriften. De vrouw achter de kassa bestudeerde me eerst eens goed, keek toen nog een keer naar de covers van de bladen, en stamelde; "maar jij, j-jij ben-nt.."
"Shut up en geef me gewoon die bladen." beval ik haar, en ze hield meteen haar mond.
Ik propte de tijdschriften in mijn tas en racete zo snel mogelijk naar huis.
Ik pakte mijn sleutels uit mijn tas en maakte zo snel mogelijk de deur open. Daar struikelde ik bijna over een doos en vervolgens gleed ik half uit op de pas gedweilde vloer.
"Mam!" schreeuwde ik terwijl ik naar de woonkamer liep. "Mam, you're never gonna believe this."
Ik stond stil. Met grote ogen keek ik naar Taylor, die beschaamd de Story opzij legde.
"Taylor! Wat doe jij hier?"
Taylor wierp een blik op de tafel, waar minstens dertig roddelbladen lagen. Ik kon er Spaanse, Chinese, Franse en Japanse tijdschriften uithalen, en verder nog een paar talen waar ik nog nooit van gehoord had.
"Ik dacht eigenlijk dat dat wel duidelijk was."
Ik knikte. "Great." ik liet me op de grond zakken. Overal ter wereld stond ik nu bekend als 'de scharrel van Taylor Lautner'. Fijn.
Toen realiseerde ik me pas dat ik Taylor mijn telefoonnummer niet had gegeven, en mijn adres ook niet. "Taylor, hoe wist je dat ik hier woonde?"
"Via Megan. Zij gaat nu met Erik, dus eigenlijk was het heel simpel."
Ik knikte. Sure, dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken.
Het was even onaangenaam stil.
"Dus.. Hoe is het met je?" Vroeg ik maar.
"Ja, goed. Met jou?"
"Super."
Stilte.
Ik sprong op. "Oke, dit kan ik niet meer. Alsjeblieft, wordt het nou wat tussen ons of niet?"
ik ging op zijn schoot zitten - vraag me niet waar ik de moed vandaan haalde - en zonder op zijn antwoord te wachten probeerde ik hem te zoenen.
Taylor draaide zijn hoofd weg en mijn kus verdwaalde naar zijn wang.
Ik keek hem geschokt aan, maar zag in zijn ogen dat hij het meende.
Ik stond op en ging op een stoel zitten.
"Dawn, het spijt me," begon Taylor, "en het ligt echt niet aan jou. Alleen, we waren gisteren een beetje aangeschoten, en het liep een beetje uit de hand, denk ik."
Ik knikte alleen maar, terwijl ik moeite deed mijn tranen te verbergen.
"Kunnen we wel, euhm, vrienden blijven?"
Ik zuchtte. "Sure. Why not?"
Op dat moment klonk een muziekje uit Taylors broekzak. Ik herkende het. Het was het nummer waar we gisteren op gezoend hadden. Maar dat zou wel toeval geweest zijn.
"Sorry, deze moet ik even opnemen. David Slade. Ha, die David... Hmm, echt? ... Wat heeft ze? ... Oke, dat is echt balen... He, wacht eens even... Ze heeft zwarte krullen, right? ... Hoe lang is ze precies? ... Aha."
taylor wierp een vluchtige blik op mij. "Is goed. Ik bel je als ik meer weet, ik heb een idee."
Hij drukte zijn mobiel uit. "Dawn, hoe lang ben jij?"
"Één meten zesenzeventig, hoezo?"
"Ben je bereid je haar zwart te verven?"
"Dat ligt er aan. Waar gaat dit over?"
"Het filmen voor Eclipse wordt uitgesteld. Jodelle is ziek."
"Wie is Jodelle?"
"Jodelle Ferland, Bree in Eclipse."
"Ik heb de boeken niet gelezen," zuchtte ik, "kan je me uitleggen wie dat is?"
Taylor schudde zijn hoofd. "Moeilijk. Het is een newborn."
"Een wát?"
"Een pasgeboren vampier. Maar oke. Jodelle Ferland is dus ziek, en ze kan niet bij de opnames van volgende week aanwezig zijn. Toen David Slade haar omschreef,"
"David Slade?"
"De regisseur." Zuchtte Taylor. "Toen hij haar omschreef, lange krullen, slank, donkere ogen, dacht ik meteen aan jou."
Niet-begrijpend keek ik hem aan. "And your point is..?"
"Dawn, zou jij het leuk vinden om Bree te spelen?" Taylor rolde zijn ogen, alsof ik dat allang begrepen had moeten hebben.
Ik was even sprakeloos. Had Taylor Lautner me nou zonet gevraagd of ik, Dawn Black, een achteloos, normaal dorpsmeisje, in een wereldfilm wilde spelen? Ik schudde mijn hoofd.
"Ik dacht het niet. Ik kan nieteens acteren, man."
"Je moeder vertelde net iets anders."
Met grote ogen keek ik hem aan. "Mijn móéder? Wanneer heb jij mijn moeder gesproken?"
"Net."
"Hoelang ben je hier verdomme al?"
"Niet zo lang, misschien net een uurtje."
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. "Goddamnit, een uur?"
"Hhhmmm." Mompelde Taylor.
Ik ging op een stoel zitten.
"Maar Dawn, je hebt drie jaar aan toneel gedaan, en was daar de beste van de groep, hoorde ik. Waarom zou je dan niet in Eclipse willen spelen?"
"Actéren is iets heel anders dan toneel spelen."
"Nee hoor, precies hetzelfde."
Ik zuchtte. "Goddamnit. God damn it."
"Is dat je stopwoordje ofzo?"
Ik schoot in de lach. Dat zij ik de laatste tijd inderdaad wel heel erg vaak. "Ja, I guess. Maar goed, laat me er in ieder geval nog even over nadenken. Misschien doe ik het ook wel. Kan mij het schelen."
"Dan moet je alleen wel je haar zwart verven."
"Excuse me?"
"Net zei je dat het eraan lag of je je haar zwart wilde verven of niet. Is een rol in een wereldproductie niet belangrijk genoeg?"
Ik knikte. "Sure. Oke, waar is de zwarte verf?"

Ben tm zaterdag weg, dus jullie zullen het hier mee moeten doen. Ik ga weer voor de vijf reacties! Liefs en tot zaterdag, Sharon.