Ik weet niets

De rest van de dag kan ik aan niets anders meer denken, het feit dat ik niet uniek ben is alleen al hartverscheurend. Liza (we hebben besloten haar maar zo te blijven noemen) heeft aangeboden om morgen met me mee te reizen, zo hoeft Esmeralda niet helemaal mee naar Utrecht. Liza en ik gedragen zich nu gewoon als zussen, het voelt alleen nog een beetje ongemakkelijk. Liza heeft gezegd dat we gewoon moeten doen alsof er niets gebeurd is, alsof dat zo makkelijk is. Mijn hele leven staat nu op zijn kop! Hoe moet ik dit nu ooit aan Bibi vertellen? En Richard? Wat moet ik daar nu mee? Ik durf hem nu al helemaal niet meer te bellen! Alleen het idee al geeft me de rillingen… Maar ik zal er toch overheen moeten, volgens mij kan mijn leven niet erger meer zijn, dus een gebroken hart kan er ook nog wel bij. En misschien was die Lucy wel helemaal niet zijn vriendin, maar hoe kwam ze dan aan zijn mobiel?
Ik lig in bed, maar kan niet slapen. Naast me ligt Liza op een matras op de grond, Esmeralda slaapt beneden in haar kamer. Ik staar naar het plafond en denk aan morgen, ik neem nog eens mijn plan door. Eerst ga ik samen met Liza naar Utrecht, daar koop ik een nieuwe mobiel, als eerste bel ik dan Bibi. Richard bel ik nog wel later. Vanuit Utrecht ga ik in mijn eentje verder naar Apeldoorn, daar moet ik ergens zien te overnachten. En ik denk dat ik dan probeer Richard te bereiken. Vanuit Apeldoorn moet er wel een tram of bus naar Wolvega gaan, anders ben ik echt de pineut. Ik weet echt geen andere weg. dan
Ik denk aan mijn pleegouders, die nu vast en zeker overal naar me aan het zoeken zijn. Ik bedenk opeens iets rottigs, als ik mijn oude sim kaart in mijn nieuwe mobiel stop, kunnen ze me gewoon bereiken. David heeft vast en zeker mijn nummer… Ik stel mezelf voor om geen onbekende oproepen te antwoorden, daar kan alleen maar narigheid van komen.
Ik hoor getik, het regent buiten en de druppels tikken op het dakraam. Ik zie de sterren en een volle maan, het is mooi, maar lang niet mooi genoeg om mijn problemen op te lossen. Ik heb mezelf wel flink in de nesten gebracht. Ik begin allemaal als…dan zinnen in mijn hoofd op te noemen; als ik die dag dat mijn moeder overleed mijn moeder thuis had gehouden, was mijn leven nog gewoon normaal geweest. Als ik niet was gevlucht van mijn pleegouders, was ik nooit te weten gekomen dat ik niet uniek ben. Als ik Richards eerste telefoontje gewoon had opgenomen, …. Op de laatste vraag weet ik geen antwoord, ik weet niet waarom Richard me belde. Als er iets ergs met Richard was gebeurd, zou ik nog bezorgder zijn? Of juist niet? Dan zou ik de waarheid weten, nu weet ik niets.
Ik draai me om en trek de dekens een klein stukje over mijn hoofd heen. Ik val langzaam in een onrustige slaap…