Smile 1.

Serene Elaina Barker

Het irritante geluid van de pauzebel galmt door de hele school heen. Meteen stromen alle gangen vol met pratende en lachende mensen. Iedereen haast zich naar de kantine of naar buiten – weg uit de muffige klaslokalen.
Ik loop langzaam naar mijn kluisje toe om alle boeken eruit te halen. Gelukkig heb is het nu weekend.
Net wanneer ik op één van de houten bankjes wil gaan zitten, roept – of eigenlijk krijst - iemand hysterisch mijn naam. Oh god. Daar komt Maddi aan.
Begrijp me niet verkeerd, Maddi is een geweldig persoon en mijn beste vriendin – eigenlijk is ze mijn enigste vriendin – die altijd voor mij klaar staat, maar soms is ze verschrikkelijk irritant.
Zoals nu dus.
Maddi rent naar mij toe en geeft mij een knuffel. Ze staat te trappelen om iets te vertellen, dat voel ik gewoon.
Als ze mij na een paar minuten loslaat, vraag ik: “Wat moet je me vertellen? Gaat het over One Direction?”
Maddi knikt. “Ik heb kaartjes gewonnen voor het concert van volgende week!” Ze springt op en neer en iedereen kijkt ons met een raar gezicht aan.
Ik kijk haar verbaasd aan. “Kaartjes? Dat concert was toch al uitverkocht?”
Ik weet niet veel over One Direction, maar ik weet wel dat het concert uitverkocht is. Honderden meisjes stonden voor mijn huis om een kaartje te bemachtigen. Het gebouw waar je de kaartjes kon kopen stond tegenover mijn huis en om vier uur ’s ochtends werd ik wakker gemaakt door gegil.
“Ja, maar ik heb kaartjes gewonnen dankzij een radiostation! En jij gaat met mij mee!”
Ik wil knikken, maar dan besef ik opeens dat mijn vader mij nooit zal laten gaan. Al het bloed stroomt uit mijn wangen en ik word lijkbleek. Stiekem weggaan is ook geen optie.
“Dus? Ga je mee?” Hoopvol kijkt Maddi mij aan. Wanneer ik mijn hoofd schud, kijkt ze mij verbaasd aan.
“Waarom niet? Ze zijn goed, hoor!”
Ik schud mijn hoofd terwijl ik op mijn lip bijt. Iets te hard, want ik proef een ijzersmaak – de smaak van bloed.
“Ik kan niet Maddi. Ik ga weg, met mijn vader.”
“Oh, waarheen? Wanneer kan ik je vader trouwens ontmoeten? Ik ken je nu al een paar jaar en ik ben nog nooit bij je thuis geweest.”
Ik weet niks uit te brengen en sla mijn ogen neer. Ze kan niet bij mij thuis komen. Niet als dit nog zo doorgaat. Maddi kennende zou dan gelijk de politie inschakelen.
“Het kan gewoon niet Mads. Mijn vader… heeft een griepje nu.” Leugen nummer 6452. Ik heb zo vaak tegen Maddi gelogen over mijn vader. Ik voel me er vreselijk over, maar het is voor haar eigen bestwil.
“Ik kan gewoon niet, oké? Ik ga gewoon met mijn vader naar familie toe, we vertrekken vrijdag.”
“Kom je vrijdag dan nog wel op…-” Maddi wordt ruw onderbroken door Allison.
“Hey losers, uit de weg.” Haar stem klinkt schel en ze kijkt ons geïrriteerd aan. Ze wiebelt op haar rode pumps en knippert overdreven veel met haar nep-wimpers.
“Shut up. Ga zelf weg.” zegt Maddi en ze rolt met haar ogen. Ik gebaar dat ze zich stil moet houden, maar Maddi luistert daar niet naar.
Allison kijkt Maddi geamuseerd aan. “Ga je stoer doen, Cavarena?”
Maddi trekt haar mond open om iets te zeggen, maar ik trek haar al mee naar buiten.
“Wat deed je nou?” vraagt Maddi als we buiten lopen. “Ik had net iets slims bedacht.”
“Jouw ideeën zijn nooit slim.”
“Die deed pijn.”
“Weet ik.”
Zwijgend lopen we verder, totdat ik linksaf moet. We zeggen snel gedag en ik loop mijn straat in.
Mijn vader’s auto staat voor het huis, wat betekent dat hij thuis is. Vermoeid wrijf ik in mijn ogen. Geweldig.
Voorzichtig maak ik de deur open. Hij slaapt waarschijnlijk en ik wil hem niet wakker maken.
Eenmaal binnen vertrek ik gelijk naar boven. Ik laat mezelf op mijn bed vallen en zet mijn iPod op shuffle.‘Fix A Heart’ van Demi Lovato staat op en ik sluit mijn ogen even.