H5 * 1910

Bam! Daar viel ik dan, op mijn kont in 1910. "Auw," kermde ik. "Auwauwauwauw." Ik was uit de tijdslurf gevallen. Een beetje verbaasd stond ik op, voor me stond een groot gebouw. Ik keek omhoog, naar links en naar rechts, naar achter en zelfs onder me. Wat zag alles er ouderwets uit! Die koepelrokken van de vrouwen, die vreemde bretels van de mannen. "Kom mee," hoorde ik opeens en ik werd het grote gebouw in getrokken. Ik werd op de grond gesmeten. Het was helemaal donker en mijn ogen moesten even aan aan het duister wennen. Toen zag ik een dame voor me staan. "Coco Chanel," zei ze afgemeten. "Dary," zei ik dan ook maar. "Dat weet ik. Ik heb je hier heen gestuurd," was het antwoord. Ik vroeg me af hoe iedereen mijn naam wist, maar goed. "Je moet helpen ontwerpen, heks. Kom mee." Ik stond daar versteend, noemde ze mij nou net een heks? Gewoon omdat ik zwarte kleren draag? Tssss! Coco draaide zich om. "Waar wacht je nog op? Mijn zaak loopt al een jaar. Een jaar loopt mijn zaak niet goed. Die vlegels van tegenwoordig," dat laatste mompelde ze.

We stonden bij een deur. "Hier achter is je hotelkamer," zei Chanel. "Ehm, mevrouw? Hoelang moet ik hier blijven dan? Hoe kom ik weer terug?" Ik wou antwoord op mijn vragen, en dan wel nu! Coco Chanel liep stevig door, maar had me blijkbaar wel gehoord. "Je moet blijven tot je opdracht klaar is, tot mijn zaak goed loopt. Ik vertel niet hoe je terug kan want dan ga je eerder terug, maar het kan wel." Goh, daar had ik veel aan!
Na nog wat lopen kwamen we in een soort kantoor. Hij was groot, mooi en vooral roze. Blegh, roze! "Hier wordt het kleding ontworpen," zei Coco. "Hier zal jij dus ook moeten werken. Kijk hier is jouw bureau." Ze wees op een chique tafeltje. Het zag er niet slecht uit allemaal, maar kleding ontwerpen, dat is toch niks voor mij?

Na de veertig is niemand jong meer, maar je kan onweerstaanbaar zijn op iedere leeftijd.
~Coco Chanel