Hoofdstuk 2- Mysterious Girl

Verbijsterd keek ik het meisje achterna, ik had haar nog geroepen maar ze had mij waarschijnelijk niet meer gehoord. ik snapte niet wat wat er nou net gebeurd was. het eene moment wou ze instappen en dan ligt ze op de grond. huilend. ik besloot er niet meer lang over na te denken en liep terug naar het huis van Louis, waar de jongens ook waren. onderweg begon ik toch na te denken over dat meisje, arm meisje. ze moest huilen van pijn en die vrouw, wat klaarblijkelijk haar moeder was, scheurde gewoon weg. ik zag haar bijna elke dag in het park zitten, op precies dezelfde plek waar ze net ook zat. ik had vaak met haar willen praten, maar elke keer was ik te laf om dat te doen. Ze is een mooi meisje, dat kan je niet ontkennen. ze heeft mooie chocolade bruine haren, met hier en daar een plukje rood geverft. het zag er mooi uit. ik stond stil voor het huis, en belde aan. 'Hazzaa!' riep Louis vrolijk. 'Waarom duurde het zo lang?' 'Ik was verdwaalt.' zei ik snel. Louis keek me met een schuin oog aan. maar liep dan terug naar de woonkamer waar de rest ook zaten.