My Love-Hate Relationships at Hogwarts [30]

ik knikte. ‘ Maar Professor, wat is er mis met mijn spreuk? Die is toch niet verboden ofzo?’ ik paniekeerde een beetje. ‘Want, ik euh... Gebruik die bijna altijd’ Hij begon te lachen. ‘Nee, meisje. Die spreuk is niet verboden. Helemaal niet. De sommeerspreuk word van alle spreuken bij mij de meest gebruikt. Het viel me gewoon op dat hij zo goed was. Ik bedoel, jullie hebben die toch nog niet geleerd?’ Opgelucht schudde ik mijn hoofd. “Accio” was niet verboden, gelukkig maar. ik was er net zo goed in. ‘Nee, meneer. Die hebben we inderdaad nog niet geleerd. Maar mijn tante is een erg goede heks en ze heeft me hem al geleerd toen ik nog jong was. Allicht deed zij hem enkel voor en moest ik het op Zweinstein zelf maar uitproberen’, hij knikte begrijpend. ‘Jullie wonen bij je tante zeker?’ ik knikte weer. ‘Dat dacht ik al. Maar ja, ik ga je niet je hele ochtend ontnemen. En ik merk dat het begint te regenen dus ik ga snel naar binnen. Dag juffrouw Stranford’, ‘Dag professor Lupos!’ riep ik mijn leerkracht na terwijl die snel onderdak zocht toen er een regenvlaag dreeg aan te komen. Ik daaraantegen liep lekker door de regen die mijn kleren doordrenkte. Als ik weer binnenkwam zou ik mezelf gewoon weer droog toveren. Ik huppelde door de plassen die zich stilaan begonnen te vormen en liep de brug over. Hagrid stond in zijn gewoonlijke en verschrikkelijk lelijk, harig, bruin vestje zijn tuin om te spitten. Ik keek op mijn klokje. Het was ondertussen kwart voor zes. Hagrid steunde even op de schop en toen hij mij zag zwaaide hij overdreven. Ik lachtte en liep naar hem toe. ‘He Hagrid, zo vroeg wakker vandaag?’ Hij knikte. ‘We gon vandaag me Delfstoffers werke. K’ga kaboutergoud verstoppen en dan motte die beeste ’t geld trug opzoeke. Echt toffe beeste die Delfstoffers. Wel moeilek om in huis te houwe. Ze hale echt alles omhoop’, vertelde hij gefacineerd. ‘Super Hagrid. Lijkt me echt leuk!’ meende ik. ‘Maar ik moet door om me om te kleden en te ontbijten’, ‘Tuurlijk meid. Tot in de les!’ Hij gaf me nog een reuzenknuffel en ik liep weer over de brug naar het kasteel.