009

'Vader, ik..' stamdelde ik. 'Aliah Malfoy.. Meekomen, nu!' Zwijgend liep ik achter mijn vader aan. Dit was precies waar ik zo vreselijk bang voor geweest was.

Vader liep naar een grote boom waar een bankje onder stond. 'Zitten.' commandeerde hij. Ik ging zitten. Zelf bleef hij heen en weer lopen, alsof hij ergens over aan het piekeren was.

'Weet jij wel..' begon hij. 'Hoeveel schande je onze familie toegebracht hebt? En niet alleen de Malfoys! Ook de Black's zullen hevig teleurgesteld zijn! Gryffindor, belachelijk! Je moeders neef, Sirius, zat ook in Gryffindor. Op zijn zestiende liep hij weg van huis. En weet je wat er gebeurde met hem?'

'Hij werd onterfd en nu zit hij in Azkaban..' zei ik zonder mijn vader aan te kijken.

Vader zuchtte. 'Leek je maar mer op je broer, hij is er tenminste trots op dat hij een Malfoy is!'

Ik boog mijn hoofd. 'Het spijt me, vader..' mompelde ik.

'En het ergste is nog,' ging hij verder. 'Dat je vrolijk mee zat te zingen me twee Bloedverraders èn een Modderbloedje! Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat je niet met ze om moet gaan! Zulk soort mensen verdienen het niet om-'

'Hou op!' riep ik. 'Hou op! Ik ben er trots op dat ik in Gryffindor zit! Ik haat het dat ik een Malfoy ben! Wat u denkt over Dreuzeltelgen kan me niets schelen! Ik vind ze aardig, ik ben vrienden met ze!'

Hij keek me woedend aan. En plots zag ik in hoeveel ik eigenlijk op hem leek. Ik had dezelfde ogen, dezelfde haarkleur, hetzelfde spitse gezicht.

Maar ook van binnen waren er overeenkomsten. Gelukkig had ik niet zijn trouw aan Voldemort en zijn haat voor Dreuzeltelgen geërft, maar toch, het was duidelijk dat hij mijn vader was, en ik zijn dochter. En de gedachte dat we nooit een speciale vader-dochter band zouden hebben, deed eigenlijk best wel pijn.