25.

Pov Georg

'Slaapwel.' mompel ik als ik uiteindelijk naast Eva ga liggen. Het is al laat maar ik wou koste wat het kost een film afkijken. Ik glimlach als ik haar rustig hoor ademen, vredig en zorgeloos. 'Liefje?' Ik schrik op van Eva haar zacht gefluister, ze slaapt dus niet. 'Hmm?' mompel ik in een mislukte poging mijn gegaap te onderdrukken. Het is een lange tijd doodstil en heel even denk ik dat ze nu echt slaapt. Ik ga op mijn zij naast haar liggen, met mijn armen om haar middel. In een lepeltje-lepeltje houding geef ik haar een klein kusje in haar hals als ik de meeste gewilde woorden hoor: 'Ik hou van je.' Elke keer als ze dat zegt, lijkt het alsof ik zweef. 'Ik ook van jou, mon cherie.' Eva grinnikt kort om mijn totaal foute uitdrukking maar al snel is het weer doodstil. Er is iets, ik voel gewoon dat er iets is maar ik durf het niet te vragen. Na mijn gesprek met Rosalie heb ik beloofd er niet meer naar te vragen. 'Georg, het gaat niet meer tussen ons.' De woorden, zo zacht en bijna onhoorbaar uitgesproken, zijn als een messteek door mijn hart? 'Hoe bedoel je?' vraag ik met trillende stem. Goed, de sfeer was wel wat verpest doordat ik lichtjes kwaad werd omdat ze niet wilde vertellen wat er was. Maar dat hadden we uitgepraat na mijn gesprek met Rosalie. 'Ik vertrek over 28 dagen terug naar Frankrijk, wie weet waar ik daarna naartoe moet.' Ik zucht en laat haar los. Ik wist dat dit zou komen, ik wist dat er een moment zou zijn dat ze terug naar huid moet. 'Maar...' Ik weet zelfs geen maar meer. Ik wil haar hier, dicht bij mij. Ze zal vertrekken over minder dan een maand, en dan? Wie weet gaan we elkaar nog heel vaak zien en blijven we een koppel, alleen zien we elkaar gewoon niet elke dag. Een andere mogelijkheid is dat we elkaar gewoon niet meer zien, we groeien uit elkaar en voor we het beseffen worden we verliefd op iemand anders. Maar dat wil ik niet, niet iemand anders! Die avond in de club, wat ik toen voelde toen ik haar zag, dat heb ik nog nooit eerder gevoeld. Het was net geweest alsof alles verdween, en alleen zij er nog was. 'En trouwens, jij hebt de groep nog. Wanneer vertrekken jullie op tournee?' Ik zucht en zeg dat de datum nog niet bekend is. Ik wil gewoon slapen en alles vergeten. Ik wil niet dat ze weggaat... 'Eef, je kunt ook hier blijven?' Mijn stem is slechts een hoopvol gefluister. Ik glimlach schimmig als ik weet hoe ze gaat reageren, zo goed ken ik haar al. Ze gaat haar hoofd wegdraaien, daarna gaat ze haar ogen een fractie van een seconde sluiten om mij vervolgens recht in de ogen te kijken en te zeggen wat ze ervan vindt. Dat doet ze altijd als ze een antwoord klaar heeft staan dat ze op voorhand al ingestudeerd heeft. Ik kijk rechts van mij naar Eva en zie nog net hoe ze haar hoofd wegdraait en heel kort haar ogen sluit, net zoals ik voorspelde. 'Ik heb mijn werk en familie daar. Duitsland is maar een tussenstop, dat weet je.' Ik zucht en knik, dat weet ik maar ik hoopte op iets anders. 'Er verhuizen zoveel mensen.' zeg ik na een stilte. 'Verhuizen?' Eva gaat recht zitten en kijkt me vragend aan. 'Wil je dat ik alles daarachter opgeef voor jou?' Ik schrik van haar stem, het klinkt bijna haatvol. 'Ik heb jaren gewerkt om te komen waar ik nu ben. Terwijl mijn vriendinnen gingen uiteten, ging ik naar de sportschool om er perfect uit te zien! Terwijl mijn klasgenoten verliefd werden, ging ik naar allerlei castings. Ik heb teveel opgegeven voor het modellenleven om dat allemaal maar te vergooien voor één of andere vent waar ik toevallig op verliefd werd!' Dit is niet de Eva die ik ken, waar is mijn lieve en zachte Eva? Ik slik als ze die woorden zegt, ben ik dus gewoonweg één of andere vent? 'Ik snap het.' zeg ik met tranen in mijn ogen. Ik ga aan de rand van het bed liggen, zover mogelijk bij haar vandaan. Waarom zei ze dat? Beteken ik zo weinig voor haar? Ik wil helemaal niet dat ze haar werk opgeeft, ze kan toch gewoon een verhuizing overwegen?!