Hoofdstuk 8

Janette

ik keek naar mijn hand en zag het bloed er vanaf lopen. snel liep ik naar mijn badkamertje en hield mijn hand onder water. de kou deed enorm pijn aan mijn wonden. ik beet even op mijn lip. plotseling werd er hard op mijn deur gebonkt. vanuit de badkamer keek ik naar een lang gestalte dat mijn kamer binnen kwam lopen. vlug haalde ik mijn hand onder de kraan vandaan en droogde het af. 'Janette?' hoorde ik de man roepen. ik liep rustig alsof er niks gebeurd was mijn kamer binnen en ging op mijn bed zitten. 'wat moet je?' vroeg ik brutaal. ik zag dat miriam ook de kamer binnenliep. 'janette,' begon de man. 'ik ben Daniel Edwards en met de hulp van miriam hier, ga ik een onderzoek doen.' ik trok mijn wenkbrauw op en keek hem vragend aan. 'onderzoek' de man knikte. mirian was ondertussen naast me komen zitten, ze legde haar hand op mijn been. 'we gaan bewijzen dat je onschuldig bent' ik keek haar ongelovig aan, en barste toen ik tranen uit. miriam nam me metteen in een knuffel. 'wij gaan er alles aan doen om jou hier weg te krijgen' ik snikte door'en bedankte haar. het is fijn dt er toch iemand in mij gelooft. dat er iemand gelooft dat ik niet de moordenaar was. 'er is wel slecht nieuws' ging mr. Edwards verder. 'dit kan een maand of 3 duren, maar wij gaan zo snel en goed mogelijk te werk zodat je hier zo snel mogelijk weg kan.' teleurgesteld keek ik naar de grond. 3 maanden. ik kon die twee weken hier nauwelijks uithouden, laat staan drie maanden. maar toch was ik blij dat die twee mensen moeite voor me deden. 'Janette?' de man keek mij opeens streng aan, ik schrok ervan. 'zeg me nu.. heb jij wel of niet die moord gepleegd? als je het nu verteld dat je het wel hebt gedaan, kunnen we proberen je verblijftijd te verlichten...' hij wou nog iet zeggen maar ik schudde al hevig mijn hoofd. ' ik heb die moord niet gepleegd.' zei ik fel. Mnr. Edwards knikte. 'oke dan weet ik wat me te doen staat.' hij stond op en schudde mijn hand. 'ik beloof dat ikje hieruit krijg' een bescheiden glimlach stond op mijn gezicht. miriam gaf me nog een korte knuffel en verdween samen met mnr edwards mijn kamer uit. "je komt hier..." nog voordat de gemene stem zijn zin kon afmaken stompte ik nog een keer hard tegen de muur. het deed pijn maar ik lachte van de snelle reactie die ik had op de stem.