Chapter 9 ~ Sarah Johnson

Gevangen in mijn gedachten, was ik aan het strijken. Ik had geen zin in de begrafenis omdat ik wist dat daarna Harry er helemaal door zou zitten. Dat leerden ze je niet als je op de basis ging wonen, ze leerden je niet hoe je daarmee moest omgaan. Hoe je ermee om moest gaan als alle meubels ondersteboven stonden omdat je vriend zich niet veilig voelde.

'Harry, ga je je omkleden?' vroeg ik zacht. Het enige wat ik als antwoord kreeg was wat instemmend gemompel. Ik wandelde naar de grote spiegel die in de hal ophing en keurde mijn outfit . Wanneer ik terug de woonkamer inliep en zag dat Harry nog steeds onderuitgezakt op de bank zat, ging ik voor de tv staan. Hij had het niet eens door, hij staarde gewoon voor zich uit. Ik zuchtte en ging zachtjes langs hem zitten. 'Harry,' Ik legde mijn hand op zijn schouder en ik voelde hoe hij verstijfde waardoor ik meteen mijn hand weghaalde, 'ga je omkleden alsjeblieft.' Zonder een woord aan me vuil te maken stond hij op en liep naar de badkamer, mij verbaasd achterlatend.

Zwijgend zaten we in de auto. Ik keek naar buiten, naar de voorbijrazende huizen. De huizen van de soldaten met hun gezinnen. We stopten een eindje verder van het kerkhof. Als het mooi weer was, zoals vandaag, werden de begrafenissen buiten gehouden. Ik stapte net zoals Harry uit de auto en ik wachtte tot hij langs me stond. Mijn hand zocht automatisch de zijne op, maar zodra ik hem vasthad, maakte hij zichzelf van me los. Ik probeerde mijn tranen binnen te houden, waarom deed hij nu zo? Ik volgde hem en we gingen neerzitten op de stoelen die zo opgesteld waren dat we een goed beeld hadden over de kist.

Eleanor zat langs me en ik had haar hand vastgepakt waarna ze me een dankbaar glimlachje schonk. Ik keek voor me naar de eiken kist waarover een Britse vlag gelegd was. Voor de kist stonden zijn laarzen waartussen zijn geweer recht opstond en op het einde van het geweer hadden ze zijn helm geplaatst. Ik slikte bij de gedachten dat al die voorwerpen echt van hem waren. Danielle zat achter ons en legde bemoedigend een hand op Eleanor's schouder. Louis ouders zaten een paar stoelen van ons verwijderd en ik schonk ze een waterig lachje.

Liam liep naar voren en deed het woord. De toespraak drong echter niet tot me door. Ik keek naar Harry die zijn ogen strak op Liam gericht had. Ik richtte mijn blik op de grote foto van Louis die aan de rechterkant van de kist opgesteld was. De zachte tonen van een liedje drongen langzaam tot me door. Eleanor kneep in mijn hand waardoor ik naar haar gezicht keek. Tranen rolden over haar wangen, meteen wendde ik mijn blik weer naar de grond en merkte dat de tranen ook al over mijn wangen stroomden. De woorden van het liedje lieten me enkel harder huilen.